Page 215 - kpiebook65072

214 บทบัญญัติทางกฎหมาย เพื่อการป้องกันและปราบปรามการทรมานและการกระทำาให้บุคคลสูญหาย

ผู้ร้ายข้ามแดนด้วย สำาหรับประเทศไทยในเรื่องนี้ พระราชบัญญัติส่งผู้ร้าย
410
ข้ามแดน พ.ศ. 2551 มาตรา 9(1) ได้ระบุชัดเจนว่ารัฐบาลไทยอาจพิจารณาส่ง

บุคคลข้ามแดนเพื่อการฟ้องร้องหรือรับโทษตามคำาพิพากษาของศาลในความผิด
ทางอาญา ซึ่งอยู่ภายใต้อำานาจดำาเนินคดีของประเทศผู้ร้องขอให้แก่ประเทศ
นั้น ๆ ตามคำาร้องขอได้ “กรณีเป็นความผิดที่จะส่งผู้ร้ายข้ามแดนได้ และไม่เข้า

ลักษณะต้องห้ามตามกฎหมายไทยหรือมิใช่ความผิดที่มีลักษณะทางการเมือง
หรือเป็นความผิดทางทหาร” 411

อย่างไรก็ดี สนธิสัญญาต้นแบบว่าด้วยการส่งผู้ร้ายข้ามแดนก็ได้ระบุ
เพิ่มเติมว่าเหตุความผิดทางการเมืองจะไม่สามารถนำามาใช้เป็นข้อยกเว้น

เพื่อปฏิเสธการส่งผู้ร้ายข้ามแดนได้ หากรัฐนั้นมีพันธกรณีภายใต้อนุสัญญาพหุภาคี
412
อื่น ดังนั้น ในกรณีการกระทำาให้บุคคลสูญหาย อนุสัญญา CED จึงได้กำาหนด
ชัดเจนว่าความผิดฐานการกระทำาให้บุคคลสูญหายจะไม่ถือเป็นความผิดทาง

การเมือง หรือเกี่ยวข้องกับความผิดทางการเมือง หรือความผิดที่กระทำาเพราะ
จุดมุ่งหมายทางการเมือง เพื่อวัตถุประสงค์ของการส่งผู้ร้ายข้ามแดนระหว่าง

รัฐภาคี จึงส่งผลให้รัฐภาคีผู้รับคำาร้องขอไม่อาจปฏิเสธการส่งผู้ร้ายข้ามแดน
ด้วยเหตุความผิดทางการเมืองได้ ทั้งนี้ เพื่อเป็นการขจัดอุปสรรคในการดำาเนินการ
ตามพันธกรณีของอนุสัญญา 413

410 Supra Note 377, Model Treaty, Art. 3(a).
411 Supra Note 375, พระราชบัญญัติส่งผู้ร้ายข้ามแดน พ.ศ. 2551, มาตรา 9(1).
412 Supra Note 377, Model Treaty, Art. 3(a).
413 Geoff Gilbert, “Transnational Fugitive Offenders in International Law, Ex-
tradition and Other Mechanisms, (The Hague, 1998), p. 27.

inside_ .indd 214 14/9/2565 11:15:06