Page 216 - kpiebook65022
P. 216
อย่างไรก็ดี มีงานวิจัยไทยชิ้นหนึ่งที่แสดงให้เห็นว่ายังมีปัจจัยอื่น ๆ ที่มีผลต่อความรับผิดชอบของภาคเอกชน
ดังผลการศึกษาของ นิศามาศ เลาหรัตนาหิรัญ, กฤช จรินโท, และบรรพต วิรุณราช ที่พบปัจจัยที่ส่งผลต่อ
ความรับผิดชอบของธุรกิจโรงแรมในความหลากหลายทางชีวภาพ 8 ด้าน ซึ่งมีมิติด้านสังคม (เช่น ความเป็นอยู่
ที่ดีในชุมชน สภาพแวดล้อมรอบโรงแรมน่าอยู่) ด้านสิ่งแวดล้อม (เช่น การใช้พื้นที่อย่างเหมาะสม ระบบการ
จัดการสิ่งแวดล้อมที่เป็นมาตรฐาน) หรือด้านกฎหมาย ด้านเทคโนโลยี ด้านการเมือง ด้านองค์การ (นิศามาศ
เลาหรัตนาหิรัญ, กฤช จรินโท, และบรรพต วิรุณราช, 2559) ซึ่งหากมีการน าปัจจัยเหล่านี้มาพิจารณาผลักดัน
ในภาคธุรกิจก็อาจจะช่วยให้เกิดการเมืองสิ่งแวดล้อมที่ดีและการพัฒนาที่ยั่งยืนได้
6) สื่อมวลชน
ผู้ให้สัมภาษณ์กล่าวว่าสื่อโทรทัศน์ในช่วง พ.ศ.2521-2540 ถือว่ามีบทบาทโดดเด่น ท าให้คนตื่นตัว
เรื่องสิ่งแวดล้อม สอดคล้องกับ Pierce et al. (1990) กล่าวว่า บทบาทสื่อมวลชนมีอิทธิพลต่อความรู้สึกนึกคิด
ของผู้คนต่อสิ่งแวดล้อม อย่างไรก็ดี จากข้อเสนอแนะของผู้เข้าร่วมการระดมความคิดเห็นที่เสนอให้ภาครัฐควร
มีการสนับสนุนระบบโครงสร้างพื้นฐานอินเทอร์เน็ตให้ครอบคลุมทุกพื้นที่ และงานวิจัยหลายชิ้น เช่น พบว่า
ภาคประชาสังคมมีการใช้สื่อสังคมผ่านช่องทาง Line และ Facebook ในการกระจายข้อมูลข่าวสาร (วินิจ
ผาเจริญ และรุจาดล นันทชารักษ์, 2563) การใช้สื่อออนไลน์ของตัวแสดงต่าง ๆ ในพื้นที่การเมืองสิ่งแวดล้อม
(Hendriks et al., 2016) การประท้วงทางการเมืองสิ่งแวดล้อมของพลเมืองในรูปแบบดิจิทัลผ่านช่องทาง
ออนไลน์ และติดแฮชแท็ก (Deem, 2019) แสดงให้เห็นว่า สื่อมวลชนกระแสหลักอาจไม่ใช่พื้นที่ในการโน้มน้าว
หรือมีอิทธิพลต่อความรู้สึกนึกคิดของผู้คนอีกต่อไป ดังเช่นสื่อโทรทัศน์ในอดีต อย่างไรก็ดี สื่อออนไลน์ก็ยังมี
ข้อจ ากัดในเชิงการแสวงหาการมีส่วนร่วมแบบร่วมแรงร่วมใจ ดังที่ Hendriks et al. (2016) กล่าวว่า การ
แสดงบนพื้นที่สื่อสังคมออนไลน์แม้เป็นพื้นที่เครือข่ายสาธารณะ แต่ยังไม่สามารถท าให้ชุมชนมาพบและมี
ปฏิสัมพันธ์ต่อกันได้ เพราะมีเป้าหมายเพื่อแบ่งปันเรื่องราวจึงค่อนข้างเปิดพื้นที่ในการโต้เถียงไม่มากนัก
203
