Page 182 - kpiebook62008
P. 182

๑๕๑

               พิจารณาถึงความเป็นธรรม ความเสมอภาคและการไม่เลือกปฏิบัติ รวมทั้งการพัฒนาและสนับสนุนเสถียรภาพและ

               ความมั่นคงทางเศรษฐกิจและสังคมด้วย”


                       บทบัญญัติข้างต้นแสดงให้เห็นถึงหลักความยินยอมทางภาษีซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของหลักความชอบด้วย

               กฎหมายภาษีโดยที่การใช้คำว่า “การจัดเก็บรายได้แผ่นดินที่เป็นภาษีอากร” นั้นมีความครอบคลุมโครงสร้างทาง

               ภาษีที่สำคัญทั้งฐานภาษี อัตราภาษี และวิธีการจัดเก็บภาษีซึ่งปรากฏตามรัฐธรรมนูญของสาธารณรัฐฝรั่งเศสแล้ว

               อีกทั้งยังมีการกำหนดหลักการที่จำต้องนำมาพิจารณาประกอบการตรากฎหมายเพื่อจัดเก็บภาษีโดยเฉพาะ

               หลักการเกี่ยวกับความเป็นธรรม ความเสมอภาค และการไม่เลือกปฏิบัติ การกำหนดให้ต้องพิจารณาหลักการ

               ดังกล่าวย่อมทำให้หลักความเสมอภาคทางภาษีสามารถปรากฏให้เห็นเป็นรูปธรรมมากขึ้น





               ๓๑๗.  อย่างไรก็ตาม การจัดเก็บภาษียังมีความจำเป็นต้องให้อำนาจแก่ฝ่ายบริหารในการกำหนดรายละเอียดต่าง

               ๆ ที่เกี่ยวข้อง แต่ฝ่ายนิติบัญญัติพึงกำหนดกรอบให้แก่ฝ่ายบริหารในการกำหนดรายละเอียดของกฎหมายเพื่อไม่ให้

               ฝ่ายบริหารใช้อำนาจเกินกว่าที่กฎหมายกำหนด ในประเด็นนี้รองศาสตราจารย์ ดร.สุปรียา แก้วละเอียดได้ให้

               ความเห็นไว้ว่า “ในพระราชบัญญัติที่มีสาระเป็นการกำหนดฐานภาษี อัตราภาษี และวิธีการคำนวณภาษีนั้น ควรมี
               บทบัญญัติที่กำหนดให้ฝ่ายบริหารสามารถดำเนินการบางอย่างได้เอง แต่อยู่ภายใต้บังคับแห่งพระราชบัญญัติ เช่น

               ในเรื่องของการกำหนดอัตราภาษีในพระราชบัญญัตินั้นอาจจะกำหนดเพดานสำหรับการกำหนอัตราภาษีไว้โดยใน

               บทบัญญัติแห่งพระราชบัญญัติดังกล่าวจะมีบทบัญญัติที่กำหนดให้ฝ่ายบริหารสามารถกำหนดอัตราภาษีได้โดยมี

                                                                                    ๒๒๙
               เงื่อนไขว่าอัตราภาษีนั้นจะต้องไม่เกินกว่าที่เพดานตามที่พระราชบัญญัติกำหนด...”  ผู้วิจัยเห็นด้วยอย่างยิ่งต่อ
               ความคิดเห็นดังกล่าวเนื่องจากการกำหนดกรอบในลักษณะดังกล่าวให้แก่ฝ่ายบริหารเป็นไปตามหลักความชอบด้วย

               กฎหมายภาษีและยังคงความยืดหยุ่นในการตรากฎของฝ่ายบริหารอยู่ อย่างไรก็ตาม ผู้วิจัยเห็นว่าในการจะทำให้

               เกิดบทบัญญัติที่เหมาะสมดังกล่าวได้จำเป็นต้องกำหนดหลักเกณฑ์การมอบอำนาจในการตรากฎแก่ฝ่ายบริหารด้วย
               มิฉะนั้นฝ่ายนิติบัญญัติจะยังคงมอบอำนาจให้แก่ฝ่ายบริหารและเกิดปัญหาความไม่ชอบด้วยหลักความชอบด้วย

               กฎหมายภาษีอีกเช่นเคย ผู้วิจัยจึงเห็นควรให้มีการกำหนดหลักเกณฑ์เพิ่มเติมอีกวรรคหนึ่งว่า “การบัญญัติ

               กฎหมายเพื่อให้อำนาจในการตรากฎ ให้กระทำเท่าที่จำเป็นและกำหนดเงื่อนไขการตรากฎไว้อย่างชัดเจน”




               ๒๒๙  คณะนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์. การควบคุมความชอบด้วยกฎหมายของภาษีโดยองค์กรตุลาการในประเทศไทย.
               รายงานวิจัยฉบับสมบูรณ์ จัดทำโดยสุปรียา แก้วละเอียด. กรุงเทพฯ : คณะนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์., ๒๕๕๘, หน้า

               ๑๐๒-๑๐๓.
   177   178   179   180   181   182   183   184   185   186   187