Page 179 - kpiebook62008

๑๔๘

๓๐๙. หลักเกณฑ์การตรากฎหมายเพื่อจำกัดสิทธิของผู้เสียภาษีในฐานะสิทธิในทรัพย์สิน เมื่อการจำกัดสิทธิ

ของผู้เสียภาษีเป็นการจำกัดสิทธิในทรัพย์ การจำกัดสิทธิในทรัพย์สินจำเป็นต้องกระทำโดยการตรากฎหมายระดับ

พระราชบัญญัติ ต้องไม่ขัดต่อหลักนิติธรรม ต้องไม่เพิ่มภาระหรือกระทบต่อสิทธิของบุคคลเกินสมควรแก่เหตุและ

จะกระทบต่อศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์ของบุคคลมิได้ ต้องระบุเหตุผลและความจำเป็นในการจำกัดสิทธิในทรัพย์สิน

และการจำกัดสิทธิต้องใช้บังคับเป็นการทั่วไป นอกจากนี้ พระราชบัญญัติวินัยการเงินการคลังของรัฐ พ.ศ. ๒๕๖๑

ได้กำหนดไว้อีกว่าให้การจัดเก็บรายได้แผ่นดินที่เป็นภาษีอากรจะกระทำได้ก็แต่โดยอาศัยอำนาจตามกฎหมาย และ
การยกเว้นหรือการลดภาษีอากรใดจะกระทำได้ก็แต่โดยอาศัยอำนาจตามกฎหมายที่ให้อำนาจจัดเก็บภาษีอากรนั้น

โดยที่ต้องพิจารณาถึงความเป็นธรรม ความเสมอภาคและการไม่เลือกปฏิบัติ รวมทั้งการพัฒนาและสนับสนุน

เสถียรภาพและความมั่นคงทางเศรษฐกิจและสังคม

๓๑๐. ผลกระทบจากการใช้หลักเกณฑ์การจำกัดสิทธิในทรัพย์สินต่อการจำกัดสิทธิของผู้เสียภาษี ในปัจจุบัน

ตามรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช ๒๕๖๐ การจำกัดสิทธิของผู้เสียภาษีอยู่ภายใต้หลักการจำกัด

สิทธิทั่วไปดังปรากฏตามมาตรา ๒๖ ของรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช ๒๕๖๐ การจำกัดสิทธิ

ของผู้เสียภาษีจึงจำเป็นต้องกระทำโดยการตรากฎหมายระดับพระราชบัญญัติ การจำกัดสิทธิดังกล่าวต้องไม่ขัดต่อ

หลักนิติธรรม ต้องไม่เพิ่มภาระหรือกระทบต่อสิทธิของบุคคลเกินสมควรแก่เหตุและจะกระทบต่อศักดิ์ศรีความเป็น
มนุษย์ของบุคคลมิได้ ทั้งนี้ การจำกัดสิทธิต้องระบุเหตุผลและความจำเป็นในการจำกัดสิทธิในทรัพย์สิน และการ

จำกัดสิทธิต้องใช้บังคับเป็นการทั่วไป ดังนั้นสิทธิของผู้เสียภาษีย่อมได้รับการคุ้มครองตามรัฐธรรมนูญ อย่างไรก็

ตาม การตรากฎหมายภาษีของรัฐสภามักให้อำนาจแก่ฝ่ายบริหารในการแก้ไข และเปลี่ยนแปลงโครงสร้างทางภาษี

ที่สำคัญจนทำให้ฝ่ายบริหารสามารถกำหนดเนื้อหาของกฎหมายภาษีได้เอง การที่ฝ่ายบริหารอาจตรากฎหมายภาษี

ได้เองในลักษณะดังกล่าวย่อมกระทบต่อสิทธิของผู้เสียภาษีโดยตรงเนื่องจากฝ่ายบริหารอาจลิดรอนสิทธิของผู้เสีย

ภาษีโดยพลการ หรือกำหนดสิทธิประโยชน์ทางภาษีอย่างไม่เป็นธรรมโดยฝ่ายบริหารอาจอ้างได้ว่าได้รับความ

ยินยอมจากรัฐสภาแล้ว ดังตัวอย่างเช่น การตราพระราชกฤษฎีกาเพื่อลดหรือยกเว้นภาษีตามมาตรา ๓ แห่ง
ประมวลรัษฎากร ทั้งนี้ เมื่อพิจารณาแล้วจะพบว่าการตรากฎหมายลักษณะดังกล่าวเท่ากับเป็นการตรากฎหมายที่

ไม่ได้ผ่านความยินยอมจากผู้แทนของประชาชนอย่างแท้จริง ซึ่งไม่ชอบด้วยหลักความชอบด้วยกฎหมายภาษี