Page 25 - kpi20896

24

สมการก้าลังสอง และอาจพบว่าการมีเทคโนโลยีที่ทันสมัยในการผลิตมีความสัมพันธ์กับอัตราการว่างงาน

ซึ่งมีผลโดยตรงต่อความเหลื่อมล้้าด้านรายได้อีกด้วย (Eriksson, 1997; Boix, 2001)

 สัดส่วนรายจ่ายของรัฐบาล และนโยบายโครงสร้างภาษี โดยธรรมชาติของการเก็บภาษี

หากเกิดภาระภาษีเท่ากันในหลายกลุ่มชั้น ผู้ที่มีฐานะต่้ากว่าย่อมมีความเสียเปรียบ ทั้งนี้จากการศึกษางานวิจัย

หลายชิ้นพบว่า ภาษีในประเทศไทยนั้น ภาษีทางตรงมีลักษณะก้าวหน้า และภาษีทางอ้อมมีลักษณะถดถอย

ในขณะที่ประเทศไทยพึ่งพิงภาษีทางอ้อมเป็นรายได้หลัก ภาระจึงตกแก่ผู้ที่มีรายได้ต่้า ดังนั้นการกระจาย

รายได้จึงแย่ลงในประเทศไทยด้วยโครงสร้างนโยบายภาษี (Medhi 1975, 1979, 1980)

นอกจากนี้รายงานหลายฉบับได้เชื่อมโยงหลักฐานเชิงประจักษ์ ถึงความสัมพันธ์ของระดับการ

พัฒนาทางเศรษฐกิจกับรายจ่ายที่เพิ่มขึ้นของรัฐบาล เช่น สัดส่วนของภาคอุตสาหกรรมต่อรายได้ประชาชาติ

ยิ่งมากขึ้นเพียงใด ก็จะยิ่งเพิ่มสัดส่วนของรายจ่ายภาครัฐบาลต่อรายได้ประชาชาติมากขึ้นเพียงนั้น กล่าวคือ

ยิ่งเศรษฐกิจขยายตัว ภาครัฐก็ยิ่งมีภาระใช้จ่ายมากขึ้นในการดูแลคนในประเทศ (Berry and Lowery, 1984)

รวมถึงการพบความสัมพันธ์ของสัดส่วนของภาคการเกษตรกรรมกับรายจ่ายของรัฐบาล โดยพบว่าหากประเทศ

มีสัดส่วนภาคเกษตรกรรมมากขึ้น รายจ่ายของรัฐบาล โดยเฉพาะรายจ่ายด้านสาธารณสุขจะยิ่งเพิ่มสูงขึ้น

รวมไปถึงค่าใช้จ่ายที่มากขึ้นในการดูแลประชาชนในเขตเมือง (Boix, 2001; Cameron ,1978)

 ตัวบ่งชี้เชิงเศรษฐศาสตร์มหภาค ปัจจัยกลุ่มหนึ่งที่ได้รับความสนใจ และนิยมน้ามาใช้

หาความสัมพันธ์เชิงเหตุผลที่มีต่อระดับความเหลื่อมล้้าทางรายได้ของประเทศ คือ ตัวแปรที่เป็นตัวบ่งชี้ทาง

เศรษฐกิจของประเทศ เช่น อัตราเงินเฟ้อมีผลต่อการชะลอการเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจ และมีผลต่อความ

เหลื่อมล้้าทางรายได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งการส่งผลกระทบทางลบต่อผู้มีฐานะยากจน (Gustafsson and

Johansson, 1997; Parker, 1999; Xu and Zou, 2000; Cornia and Kiiski, 2001) อย่างไรก็ดีผลดังกล่าว

ขึ้นอยู่กับโครงสร้างการผลิตในประเทศนั้น ว่ามีอัตราการพึ่งพิงมากน้อยเพียงใด หรือหมายถึงเงินเฟ้อ

เป็นประเด็นที่เกี่ยวข้องกับการน้าเข้าและส่งออกที่มีผลกระทบต่อประเทศ รวมไปถึงการลงทุนและไหลเข้า

ของเงินตราต่างประเทศ (Bruno and Easterly, 1996; Lundberg and Squire, 2003) นอกจากนี้ยังพบ

อีกว่าสัดส่วนต่อรายได้ประชาชาติของภาคเอกชน มีผลต่อการเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจ และส่งผลต่อเนื่อง

ไปยังความเหลื่อมล้้าในประเทศ (Gillman, Harris and Matyas, 2001) ปรากฎการณ์ดังกล่าวส่งผลทางอ้อม

มายังความเหลื่อมล้้า ด้วยการใช้จ่ายของรัฐบาลในการแก้ไขปัญหา ดังนั้นจึงมักพบว่าเมื่อสัดส่วนการ

เจริญเติบโตทางเศรษฐกิจที่เกิดขึ้นจากภาคธุรกิจมากขึ้น รายจ่ายภาครัฐบาลจะยิ่งเพิ่มมากขึ้นเพื่อรักษา

เสถียรภาพทางเศรษฐกิจ และการแก้ปัญหาสังคมเสมอ (Cameron, 1978; Berry and Lowery, 1984;

Rodrick, 1998; Boix, 2001)