Page 202 - kpi20761
P. 202
การพัฒนาและปรับปรุงบทบัญญัติกฎหมายแรงงานไทยให้สอดคล้องกับหลักการสากลและแนวทางปฏิรูปประเทศ 201
พระราชบัญญัติส่งเสริมและพัฒนาคุณภาพชีวิตคนพิการ
พ.ศ.๒๕๕๐ ได้มีการนิยามความหมายของค�าว่า “คนพิการ” เอาไว้ว่า
“บุคคลซึ่งมีข้อจ�ำกัดในกำรปฏิบัติกิจกรรมในชีวิตประจ�ำวันหรือเข้ำไป
มีส่วนร่วมทำงสังคม เนื่องจำกมีควำมบกพร่องทำงกำรเห็น กำรได้ยิน
กำรเคลื่อนไหว กำรสื่อสำร จิตใจ อำรมณ์ พฤติกรรม สติปัญญำ กำรเรียนรู้
หรือควำมบกพร่องอื่นใด ประกอบกับมีอุปสรรคในด้ำนต่ำงๆ และมี
ควำมจ�ำเป็นเป็นพิเศษที่จะต้องได้รับควำมช่วยเหลือด้ำนหนึ่งด้ำนใด
เพื่อให้สำมำรถปฏิบัติกิจกรรมในชีวิตประจ�ำวันหรือเข้ำไปมีส่วนร่วม
ทำงสังคมได้อย่ำงบุคคลทั่วไป” เมื่อพิจารณาค�านิยามดังกล่าวแล้วย่อม
แสดงให้เห็นว่า โดยทั่วไปผู้ประกอบการไม่ว่าจะอยู่ในธุรกิจประเภทใด
ย่อมประสงค์จะจ้างบุคคลทั่วไปมากกว่าการจ้างคนพิการเนื่องจากบุคคล
ทั่วไปพึงท�างานตามสัญญาจ้างได้มีประสิทธิภาพและเกิดประสิทธิผลได้
ดีกว่าคนพิการ พระราชบัญญัติส่งเสริมและพัฒนาคุณภาพชีวิตคนพิการ
พ.ศ.๒๕๕๐ จึงมีความจ�าเป็นต้องก�าหนดมาตรการส่งเสริมและพัฒนา
คุณภาพชีวิตคนพิการไว้หลายประการ อาทิ การเข้าถึงและใช้ประโยชน์
สิ่งอ�านวยความสะดวกอันเป็นสาธารณะ ตลอดจนสวัสดิการและ
ความช่วยเหลืออื่นจากรัฐ แต่ในส่วนที่เกี่ยวข้องกับการส่งเสริมการจ้าง
คนพิการ มาตรการส่งเสริมการจ้างคนพิการสามารถแบ่งออกเป็นสี่ประการ
อันได้แก่ การก�าหนดให้มีการจ้างคนพิการ (๔.๒.๑.๑) การจ่ายเงิน
เข้ากองทุนส่งเสริมและพัฒนาคุณภาพชีวิตคนพิการ (๔.๒.๑.๒) การให้สิทธิ
ประโยชน์ทางภาษีอากร (๔.๒.๑.๓) และมาตรการส่งเสริมอื่น (๔.๒.๑.๔)
inside_ThLabourLaw_c3-5.indd 201 13/2/2562 16:37:44
