Page 93 - kpi16607
P. 93
ดุลอำนาจ ในการเมืองการปกครองไทย
ผู้นำทหารต่อสู้กับแรงต้านในช่วงต้นด้วยการจัดรายการบันเทิง ด้วยการนำ
ทหารมาร้องเพลงในจุดชุมชนของกรุงเทพฯ ต่อมามีการจัดรายการคล้ายกับ
“นายกฯ พบประชาชน” ของนายกฯ ที่มาจากการเลือกตั้ง แต่ครั้งนี้จัดทำเป็น
รายการทุกค่ำวันศุกร์ ภายใต้ชื่อรายการ “คืนความสุขให้คนในชาติ” และ
เช่นเดียวกันก็ให้รัฐมนตรีหรือข้าราชการที่เกี่ยวข้องออกรายการทุกหกโมงเย็น
เพื่อแถลงว่าหน่วยงานที่รับผิดชอบดำเนินการในเรื่องต่างๆ ไปเช่นไรบ้าง ผู้นำ
ทหารคาดหวังว่าการจัดรายการเช่นนี้จะเป็นการ “คาน” กับรายการของฝ่าย
ต่อต้านรัฐบาลทหารที่ปรากฏผ่านสื่อใหม่ๆ และยังจะเป็นการ “ซื้อใจ” ประชาชน
ผู้ฟังให้เชื่อว่ารัฐบาลทหารได้ดำเนินการเพื่อสร้างความก้าวหน้าให้แก่ประเทศ
อย่างไร ว่าที่จริงแล้ว การจัดรายการของรัฐบาลทหารไม่แตกต่างกับแนวคิด
ในการทำ “สงครามจิตวิทยา” ดังนั้น รัฐบาลจึงต้องโหมการโฆษณาทางการเมือง
เพราะเชื่อว่า “ปฏิบัติการทางจิตวิทยา” เช่นนี้จะเป็นหนทางสำคัญให้รัฐบาลทหาร
“ครองใจ” ประชาชนได้ และทำให้ประชาชนยอมรับการอยู่ในอำนาจของผู้นำ
ทหาร โดยเฉพาะอย่างยิ่งจะทำให้ประชาชนโดยทั่วไปเชื่อเหมือนกับชนชั้นกลาง
อนุรักษ์นิยมที่มองว่า “ทหารอย่างไรก็ดีกว่านักการเมือง” เพราะทหารเป็นผู้ที่เข้า
มาแก้ไขปัญหาของประเทศ หรืออีกนัยหนึ่งก็คือผู้นำทหารเป็นดัง “เซเวีย”
(savoir) ของชาติ และทำรัฐประหารก็เพื่อเข้ามาเป็นผู้แบกรับปัญหาของชาติ
แต่วาทกรรมนี้ก็ไม่ทำให้เป้น “สินค้าออก” ที่ขายได้ในประชาคมระหว่างประเทศ
แต่อย่างใด และไม่สามารถลดแรงกดดันจากภายนอกได้จริง
การเป็น “เซเวีย” ของการแก้ปัญหาของชาติเช่นนี้ ทำให้บทบาทของทหาร
ขยายไปสู่ส่วนต่างๆ ดังจะเห็นได้ว่า รัฐประหาร 2557 แตกต่างอย่างมากจาก
รัฐประหาร 2549 เพราะในรัฐประหารครั้งนี้ บทบาทของทหารปรากฏขยาย
ตัวอย่างมากและมีลักษณะหลากหลาย ไม่ว่าจะเป็นผู้เข้าจัดการกับการบุกรุกที่ดิน
สาธารณะ การจัดระเบียบรถตู้ การจับบ่อนการพนัน ตลอดรวมถึงเข้ามาจัดการ
ควบคุมราคาสลากกินแบ่งรัฐบาลให้ขายที่ราคา 80 บาท เป็นต้น จนอาจกล่าวได้
ว่ารัฐประหาร 2557 มีนัยกับการขยายบทบาทของทหารอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
ไม่ใช่แต่เพียงการนำเอาผู้นำทหารบางส่วนมาเป็นรัฐมนตรีเจ้ากระทรวงหลัก
เท่านั้น หากแต่ยังนำเอากำลังพลทหารมาปฏิบัติงานนอกบริบทวิชาชีพทหาร
สถาบันพระปกเกล้า
