Page 75 - kpiebook65024
P. 75
74 ประเด็นส�ำคัญที่พึงมีในรัฐธรรมนูญแห่งรำชอำณำจักรไทย
ฉบับอื่น ๆ หลักจากนั้นไม่ได้ก�าหนดตัวผู้ลงนามรับสนองพระบรมราชโองการแต่งตั้ง
หรือปลดข้าราชการในพระองค์ไว้เป็นการเฉพาะ จึงต้องให้รัฐมนตรีคนหนึ่งเป็น
ผู้ลงนามรับสนองพระบรมราชโองการ แต่เมื่อพระราชบัญญัติจัดระเบียบบริหารราชการ
ในพระองค์ฯ ก�าหนดให้พระมหากษัตริย์มีอ�านาจบริหารส่วนราชการในพระองค์แล้ว
การแต่งตั้งข้าราชการในพระองค์จึงไม่ต้องมีผู้ลงนามรับสนองพระบรมราชโองการ
เนื่องจากพระมหากษัตริย์เป็นผู้ใช้อ�านาจบริหารนั้นโดยพระองค์เอง (iLaw, 2564)
ผู้เขียนมีความเห็นว่า ความจ�าเป็นที่จะต้องมีผู้ลงนามรับสนองพระบรม
ราชโองการตามรัฐธรรมนูญฯ หลายฉบับก่อนหน้า พ.ศ. 2560 นั้นสืบเนื่องมาจากการที่
ส่วนราชการในพระองค์ต่าง ๆ เป็นหน่วยงานของรัฐซึ่งต้องถือว่าอยู่ในอ�านาจจัดการของ
ฝ่ายบริหาร ดังนั้นการแต่งตั้งข้าราชการส่วนพระองค์ย่อมชอบแล้วที่จะต้องมีรัฐมนตรีเป็น
ผู้ลงนามรับสนองพระบรมราชโองการ เพราะเป็นการบรรจุแต่งตั้งบุคลากรใหม่เข้ามาสังกัด
หน่วยงานของรัฐ หาไม่แล้วก็จะกลายเป็นว่าพระมหากษัตริย์ทรงเข้ามาก้าวล่วง
การบริหารราชการแผ่นดินในทางบริหาร ขัดต่อหลักการพื้นฐานของการปกครองที่
พระมหากษัตริย์ทรงอยู่ใต้รัฐธรรมนูญ แต่เมื่อส่วนราชการในพระองค์ไม่เป็นส่วนราชการ
ตามกฎหมายว่าด้วยระเบียบบริหารราชการแผ่นดิน และพระมหากษัตริย์มีพระราช
อ�านาจในการบริหารองค์กรนี้ให้เป็นไปตามพระราชอัธยาศัย หากกฎหมายจะบัญญัติ
ให้การแต่งตั้งข้าราชการในพระองค์จะต้องมีรัฐมนตรีลงนามสนองพระบรมราชโองการ
ต่อไป ก็จะเกิดผลประหลาดเป็นว่ารัฐมนตรีเข้ามาก้าวล่วงในองค์กรที่ตนไม่ได้รับผิดชอบ
ดูแลอยู่ ซ�้ายังเป็นองค์กรที่บริหารจัดการตามพระราชอัธยาศัยอีกด้วย ดังนั้นความจ�าเป็น
ที่จะต้องมีผู้ลงนามสนองพระบรมราชโองการในการแต่งตั้งข้าราชการในพระองค์จึง
ต้องผันแปรไปตามลักษณะการจัดการองค์กรส่วนราชการในพระองค์ จะถือเป็นหลัก
การตายตัวว่าจะต้องมีผู้ลงนามสนองพระบรมราชโองการเสมอคงไม่ได้
