Page 24 - kpi22237
P. 24
19
ความสัมพันธ์ระหว่างการพัฒนาประชาธิปไตยกับระบบการสรรหาผู้ลงสมัครรับเลือกตั้งจึงอยู่ที่
กระบวนการของพรรคการเมืองในฐานะองค์การมวลชน (mass organization) ที่ด าเนินการรวบรวม
ข้อเรียกร้องของประชาชนเข้ามาประกอบเป็นนโยบาย จะสามารถสร้างการมีส่วนร่วมในการคัดเลือกชนชั้นน า
ทางการเมือง (political elite) ในพรรคการเมืองเพื่อเข้าไปแข่งขันในการเลือกตั้งอย่างไร หรือกล่าวได้ว่ากลไก
เชิงสถาบันจะออกมาให้เกิดการควบคุมที่เป็นประชาธิปไตย (democratic control) ที่จะท าให้ประชาชนหรือ
สมาชิกพรรคการเมืองทั่วไป สามารถเข้าไปมีส่วนร่วมในกระบวนการสรรหาผู้ลงสมัครรับเลือกตั้ง (ที่ปฏิเสธ
ไม่ได้ว่าเป็นชนชั้นน าในพรรคการเมือง) อย่างไร ถึงจะเป็นประชาธิปไตยมากที่สุด (Berge and Poguntke
2017, 137)
โดยการควบคุมที่เป็นประชาธิปไตยดังกล่าวสามารถแบ่งออกเป็นสองระดับ คือ ระดับด าเนินการ
โดยตรง (plebiscitary) เป็นการตัดสินใจบทพื้นฐานของการแบ่งแยกข้าง (dichotomy) ที่ชัดเจนว่าจะ
“เอา A หรือ B อย่างใดอย่างหนึ่งที่มีให้เลือก” แตกต่างจากระดับด าเนินการแทนร่วมกัน (assembly-based)
เป็นการตัดสินใจเลือกตัวแทนผ่านการเข้าร่วมเจรจา ต่อรอง ปรึกษาหารือ และหาทางออกที่ทุกฝ่ายยอมรับ
ร่วมกัน (Berge and Poguntke 2017, 138-140) ท าให้ระบบการคัดเลือกผู้ลงสมัครรับเลือกตั้งในแต่ละพรรค
การเมืองเกิด 2 ค าถามส าคัญที่ต้องตอบ ประกอบด้วย
1) บทบาทหลักของการนับรวมคนทุกคน (the central role of inclusiveness) ว่าจะเปิดให้มี
การมีส่วนร่วม (participation) มากหรือน้อยเพียงใด มีการกระจายอ านาจ
(decentralization) ในการตัดสินใจขนาดไหน และมีความรับผิดชอบต่อสาธารณะ
(accountability) ในลักษณะใดบ้าง ย่อมส่งผลต่อการออกแบบระบบการคัดเลือกผู้ลงสมัคร
รับเลือกตั้งทั้งสิ้น
2) กระบวนการหรือผลลัพธ์ (process or outcome) ว่าพรรคการเมืองจะมีระบบการคัดเลือก
ผู้ลงสมัครรับเลือกตั้ง โดยเน้นกระบวนการการมีส่วนร่วมที่ครอบคลุมแต่เสียเวลาและ
ทรัพยากรจ านวนมาก หรือจะเน้นเพียงผลลัพธ์ว่าใครจะเป็นผู้มีโอกาสชนะเลือกตั้งมากที่สุดก็
ให้ทางกรรมการบริหารพรรคการเมืองเป็นคนตัดสินใจทันที เพราะในหลายกรณี
กระบวนการการมีส่วนร่วมที่หลากหลายอาจท าให้บุคคลที่พรรคไม่พึงประสงค์สามารถเข้ามา
เป็นตัวแทนในการลงแข่งขันได้
