Page 140 - kpi12821
P. 140
แนวทางปรับปรุงกฏหมายเกี่ยวกับการยุบพรรคการเมือง
198
หลังจากศาลรัฐธรรมนูญสั่งยุบพรรค KPD ในปี ค.ศ. 1956 ยิ่งไปกว่านั้น กฎหมาย
ยังห้ามบุคคลใดๆ มิให้โฆษณาชวนเชื่อ (Propaganda) เกี่ยวกับพรรคการเมืองที่ถูก
199
ยุบไป โดยกฎหมายมุ่งเป้าไปที่พรรคนาซีโดยเฉพาะ ห้ามมิให้ผลิต นำเข้า ส่งออก
เก็บรักษา หรือแจกจ่ายเครื่องหมายของพรรคการเมืองนั้นๆ ให้แก่ผู้อื่น หรือใช้
เครื่องหมายดังกล่าวในการประชุมหรือในงานเขียน โดยห้ามเครื่องหมายทุกอย่าง ไม่ว่า
จะเป็นธง ตราสัญลักษณ์สวัสดิกะ ชุดเครื่องแบบ คำขวัญ คำทักทาย และสิ่งอื่นที่สื่อ
ความในทำนองเดียวกัน เว้นแต่เป็นการให้ความรู้แก่พลเมืองเพื่อหลีกเลี่ยงเป้าหมาย
อันมิชอบด้วยรัฐธรรมนูญ เพื่อส่งเสริมความก้าวหน้าด้านศิลปะ วิทยาศาสตร์ การวิจัย
การสอน การรายงานข่าวสถานการณ์ปัจจุบัน หรือเพื่อการอย่างอื่นในทำนองเดียวกัน 200
6. ปัญหาความชอบด้วยรัฐธรรมนูญ
ของการยุบพรรคการเมือง
แม้ว่าการยุบพรรคการเมืองที่เป็นปฏิปักษ์ต่อหลักการพื้นฐานของระบอบเสรี
10 ประชาธิปไตย หรือเป็นภัยคุกคามต่อการดำรงอยู่ของสหพันธ์สาธารณรัฐเยอรมนี โดย
คำวินิจฉัยของศาลรัฐธรรมนูญแห่งสหพันธ์ เป็นหลักการที่รับรองไว้โดยชัดแจ้งในมาตรา
21 (2) ของรัฐธรรมนูญเยอรมัน แต่กระนั้น ก็ยังมีประเด็นโต้แย้งในคดียุบพรรค
คอมมิวนิสต์ KPD เกี่ยวกับความชอบด้วยรัฐธรรมนูญของบทบัญญัติดังกล่าว ซึ่งมี
ประเด็นน่าพิจารณาดังนี้
6.1 ความชอบด้วยรัฐธรรมนูญของบทบัญญัติรัฐธรรมนูญ
เคยมีข้อเสนอทางวิชาการและประเด็นโต้แย้งในคดีที่เสนอไปยังศาล
รัฐธรรมนูญแห่งสหพันธ์ว่า บทบัญญัติแห่งรัฐธรรมนูญที่ขัดต่อหลักการพื้นฐานของ
รัฐธรรมนูญ (Fundamental Principles of the Constitution) ย่อมใช้บังคับมิได้
201
198 Dan Gordon, เรื่องเดิม, น. 375.
199 ในช่วงทศวรรษที่ 1950 – 1990 มีการยึดเอกสารเผยแพร่ลัทธิคอมมิวนิสต์ที่ผลิตในเยอรมันตะวันตก
นำเข้ามาจากเยอรมันตะวันออกและประเทศคอมมิวนิสต์อื่นๆ หลายล้านชิ้นเลยทีเดียว โปรดดู Donald P.
Kommers, เรื่องเดิมในเชิงอรรถที่ 27, น. 224.
200 StGB, §§ 86 – 86a. ผู้สนใจโปรดดู Andreas Stegbauer, “The Ban of Right-Wing Extremist
Symbols According to Section 86a of the German Criminal Code,” GLJ, Vol. 8 No. 2 (2007)
น. 173 – 184; และ Dieter Grimm, “The Holocaust Denial Decision of the Federal Constitutional
Court of Germany,” ใน Ivan Hare และ James Weinstein (eds.), Extreme Speech and
Democracy, (New York: Oxford University Press, 2009) น. 557 – 561..
