Page 36 - 30423_Fulltext

บทที่ 2

แนวความคิดพื้นฐานว่าด้วยกฎหมายกีฬา

กีฬา (Sports) เป็นการกระท าการละเล่นหรือด าเนินกิจกรรมละเล่นใด ๆ อย่างมีแบบแผน

โดยมีวัตถุประสงค์ของการกระท าหรือการด าเนินกิจกรรมที่แตกต่างกันออกไป ไม่ว่าจะเป็น

วัตถุประสงค์เพื่อสร้างความเพลิดเพลินให้กับหมู่คณะ วัตถุประสงค์เพื่อการแข่งขันประลองชิงชัยชนะ
กันเพื่อรางวัล หรือวัตถุประสงค์เพื่อเสริมสร้างความแข็งแรงให้กับร่างกายและจิตใจ ซึ่งการละเล่น

1
กีฬาต้องอยู่ภายใต้ระเบียบและกติกา (Rules and Regulations) ที่แน่นอนตามแต่ละชนิดกีฬา ครั้น
ต่อมากีฬาได้กลายมาเป็นกิจกรรมการละเล่นที่มีผู้มีส่วนได้ส่วนเสียหลากหลาย (Sports
Stakeholders) เข้ามาเกี่ยวข้อง แล้วผู้มีส่วนได้ส่วนเสียเหล่านี้ได้ลงทุนหรือใช้แรงงานเพื่อสร้าง
2
ความส าเร็จให้กับการแข่งขันกีฬา เพื่อสร้างผลิตภัณฑ์ทางกีฬามาวางจ าหน่ายให้ได้มาซึ่งก าไรหรือเพื่อ

การให้บริการอย่างหนึ่งอย่างใดให้ได้มาซึ่งผลประโยชน์ทางเศรษฐกิจ กระบวนการเปลี่ยนแปลงของ
ระบบเศรษฐกิจของวงการกีฬาจากการละเล่นกีฬาแบบดั้งเดิมที่ไม่ได้มุ่งเน้นผลสัมฤทธิ์จากการแข่งขัน

เพื่อผลประโยชน์ทางธุรกิจ ให้กลายมาเป็นเศรษฐกิจแบบอุตสาหกรรมที่ขึ้นกับการจัดให้มี

สาธารณูปโภคด้านกีฬา การจัดรูปแบบระบบการแข่งขัน การพัฒนาศักยภาพของนักกีฬาอาชีพ การ
สร้างระบบการศึกษาเชิงบ่มเพาะนักกีฬาสมัครเล่นให้กลายเป็นนักกีฬาอาชีพ และการผลิตสินค้ากีฬา

ให้ได้มาตรฐานส าหรับวางจ าหน่ายในท้องตลาด กระบวนการเปลี่ยนแปลงของระบบเศรษฐกิจเช่นว่า

นี้ล้วนแล้วแต่เป็นปัจจัยส าคัญท าให้กีฬากลายเป็นอุตสาหกรรม (Industrialisation of Sports) อย่าง
3
หนึ่ง

1 Ken Foster, “Lex Sportiva and Lex Ludica: the Court of Arbitration for Sport's Jurisprudence,”

Entertainment and Sports Law Journal 3, no.1 (2005): 1-15.
2 Lesley Ferkins and David Shilbury, “The Stakeholder Dilemma in Sport Governance: Toward the
Notion of "Stakeowner",” Journal of Sport Management 29, no.1 (2015): 93-108.

3 Miloš Galantić, “Sports Law: Some Introductory Considerations,” Annals of Applied Sport
Science 4, no.3 (2016): 51-59.