Page 35 - kpi20350
P. 35

34


                              ขั้นตอนที่ 1 หยุดใช้ความรุนแรงเพื่อหยุดยั้งความหวาดกลัว (Replacing Fear by Non-

               Violent Coexistence)
                              ทั้งนี้ เพื่อที่จะขจัดความเกลียดชัง ความเคียดแค้น และความทรงจ าที่เจ็บปวด โดยขั้นตอน

               แรกของการเดินทางสู่ความปรองดองคือ จะต้องหยุดใช้ความรุนแรงทุกรูปแบบ

                              ขั้นตอนที่ 2 การสร้างความเชื่อมั่นและความไว้วางใจ (Building Confidence and Trust)
                              หลังจากที่ได้หยุดการใช้ความรุนแรงแล้ว รัฐบาลจะต้องสร้างความเชื่อมั่นและความไว้วางใจ

               ในสังคมให้กลับคืนมา ทั้งนี้ทั้งคู่ขัดแย้ง เหยื่อ และผู้ได้รับผลกระทบกับความขัดแย้งทางการเมืองจะต้องสร้าง
               ความไว้วางใจ โดยอยู่บนพื้นฐานของความเป็นมนุษย์และสิทธิมนุษยชน

                              ขั้นตอนที่ 3 เอาใจเขามาใส่ใจเรา (Towards Empathy)
                              การเอาใจเขามาใส่ใจเราคือ การเข้าใจถึงสาเหตุที่มาของความขัดแย้งจากมุมมองของฝ่ายตรงข้าม

               โดยเหยื่อยินดีที่จะรับฟังเหตุผลของผู้กระท าผิด และผู้กระท าผิดก็พร้อมที่จะรับรู้ความรู้สึกเจ็บปวดของเหยื่อ

               เพื่อหยุดยั้งความเกลียดชังและการแก้แค้นต่อกัน
                        นอกจากขั้นตอนตามที่ Luc Huyse  ได้กล่าวไว้แล้ว นักวิชาการหลายท่านได้น าเสนอขั้นตอนของ

               การสร้างความปรองดองที่ควรจะเป็นคือ 1)การยอมรับผิด (Acknowledge) 2)การขอโทษ (Apology) 3)การ

               ให้หลักประกัน (Assurance) และ4)การให้อภัย (Forgiveness) (ดังแสดงในภาพที่ 6) แต่การให้อภัยจะเกิดขึ้น
               หรือไม่นั้นเป็นสิ่งที่ก าหนดได้ยาก ขึ้นอยู่กับผู้สูญเสียด้วยว่าจะให้อภัยกับสิ่งที่เกิดขึ้นหรือไม่  (Abu-nimer,

               2001)

                        ปัจจัยที่น้าไปสู่ความส้าเร็จในการสร้างความปรองดอง


                        ปัจจัยที่น าไปสู่ความส าเร็จในการสร้างความปรองดอง สามารถประมวลสรุปปัจจัยที่น าไปสู่

               ความส าเร็จในการสร้างความปรองดองได้ 6 ประการ คือ 1) เจตจ านงทางการเมืองของผู้มีอ านาจตัดสินใจใน

               สังคม 2) การสร้างบรรยากาศและพื้นที่ที่ท าให้ทุกฝ่ายเห็นถึงความเป็นไปได้ในการหาทางออกร่วมกัน และทุก
               ฝ่ายสามารถแสดงออกได้อย่างเสรี  3) การพูดคุยเจรจาทุกฝ่ายด้วยกระบวนการซึ่งเป็นที่ยอมรับของกลุ่มพลัง

               ต่าง ๆในสังคม  4) เหตุแห่งความขัดแย้งได้รับการแก้ไขหรือจัดการภายใต้กลไกที่ชอบธรรม  5) การมี
               ค าอธิบายต่อเหตุการณ์ที่กระทบความรู้สึกของสังคม การยอมรับการกระท าผิดอย่างจริงใจ และการให้อภัยต่อ

               กันและกันและ 6) กลุ่มที่เคลื่อนไหวหรือต่อสู้ในพื้นที่จะต้องมีความหวังและสามารถคาดการณ์ได้ว่ากลุ่มของ
               ตนจะมีบทบาทในสังคมได้มากน้อยเพียงใด


                        แนวทางในการน้าไปสู่ความปรองดอง


                        แนวทางในการน าไปสู่ความปรองดองมีหลายแนวทาง ไม่มีตัวแบบใดที่สมบูรณ์ ไม่ว่าจะเป็น

               แอฟริกาใต้ รวันดา อาเจะห์ ไอร์แลนด์เหนือ ไม่มีสูตรส าเร็จตายตัว ไม่มีค าตอบที่แน่นอน หรือโมเดลที่สมบูรณ์
               แบบ ขึ้นอยู่กับบริบทและประวัติศาสตร์ของแต่ละประเทศเป็นส าคัญ นักวิชาการบางท่านใช้ค าว่าไม่มีนโยบาย

               เดียวที่ใช้ได้กับทุกเรื่อง (No One-Size-Fits-All Policy) (Bloomfield, Barnes and Huyse,2003)  แนวทาง
   30   31   32   33   34   35   36   37   38   39   40