Page 87 - kpi18630
P. 87
“ห่วงสิลุง ไม่รู้จะโดนย้ายไปไหนอีกหรือเปล่าปีนี้”
“คนตงฉินแบบนั้น บางทีเจ้านายเขาไม่ชอบขี้หน้า เลยหาทางเขี่ยให้
กระเด็นไปที่อื่น ไม่ต้องมาขวางหูขวางตาใคร” พูดแล้วแกก็หัวเราะฮึฮึอยู่ใน
ล�าคอ
“เรื่องกลั่นแกล้งข่มเหงรังแกกันในระบบราชการ ผมว่ามันน่าจะเลิกเสียที
หากว่ายึดหลักการประชาธิปไตยเป็นกติกาของบ้านเมือง ใครถูกใครผิดก็ว่ากันไป
ตามระบบระเบียบของกฎหมาย ไม่ใช่ไม่พอใจใครแล้วเล่นงานเขาตะพึดตะพือ”
ผมแสดงความคิดเห็นออกไปอย่างโจ่งแจ้งและเติมอารมณ์ลงไปนิดหน่อย
จริงๆ แล้วผมเองก็ไม่ค่อยชอบเจ้าหน้าที่รัฐที่ใช้อ�านาจกดขี่ผู้อยู่ใต้บังคับบัญชาหรือ
เพื่อนร่วมงาน เพราะทุกคนต่างมีศักดิ์ศรีในความเป็นมนุษย์เท่าเทียมกัน ลุงเดช
เหมือนโดนกระตุกต่อมอารมณ์ข้างในให้คุเดือด
“เรื่องแบบนี้มันมีมานานแล้ว ไม่ใช่เพิ่งมีในสมัยพ่อแก”
ชายผู้สูงวัยหยุดครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนย้อนรอยอดีตของตัวเองที่เต็มไป
ด้วยความบอบช�้าทางจิตใจ “ตอนที่ลุงยังรับราชการอยู่ ลุงก็เป็นไม้บรรทัดแบบพ่อ
แกนี่แหละ โดนย้าย โดนกลั่นแกล้งสารพัดอย่าง ถูกแป้กขั้นเงินเดือนก็มี แต่ครั้งที่
เจ็บแสบที่สุดก็คือการตกเป็นจ�าเลยในข้อหารับสินบนจากผู้ต้องหารายหนึ่งซึ่งเคย
มีเรื่องบาดหมางใจกันมาก่อน เขาถูกนักข่าวหนังสือพิมพ์ท้องถิ่นยุให้เล่นงานลุงด้วย
การแจ้งความเอาผิด จนกระทั่งมีการฟ้องร้องกันในศาล ซ�้าร้ายผู้ก�ากับก็ไม่เข้าข้าง
ลุง แถมออกค�าสั่งให้ออกจากราชการไว้ก่อนจนกว่าคดีจะสิ้นสุด แต่ลุงรู้ตัวเองดีว่า
ไม่ได้กระท�าผิด จึงต้องสู้คดีกันเกือบสองปีเต็ม ผลสุดท้ายลุงเป็นฝ่ายชนะ เลยฟ้อง
กลับในข้อหาหมิ่นประมาทอันเป็นเหตุให้เสียเกียรติยศและชื่อเสียง ในที่สุดศาลได้
พิพากษาตัดสินลงโทษให้จ�าเลยถูกจ�าคุกและปรับ และให้ลงข่าวขอขมาใน
หนังสือพิมพ์รายวันชื่อดังฉบับหนึ่งเป็นเวลาเจ็ดวันติดต่อกัน หลังรอดพ้นคดี ลุงได้
กลับเข้ารับราชการตามเดิม ขั้นและเงินเดือนที่งดจ่ายไปก็ได้กลับคืนมาทั้งหมด ชีวิต
ตอนนั้นช่างรันทดหดหู่สุดขีด ต้องออกไปช่วยเมียขายข้าวแกงพร้อมส่งลูกเรียน”
86 ÇÃó¡ÃÃÁàÃ×èͧÊÑé¹ “¾ÅàÁ×ͧ¡íÒÅѧä·Â”
01-288 Power of Thai People_Edit.indd 86 21/3/2561 BE 10:00
