Page 84 - kpi18630

ต�ารวจเล็กๆ อย่างพ่อจะมีอ�านาจอะไรไปสู้รบปรบมือกับเขา อย่างดีก็เป็น
ลูกไก่ในก�ามือซึ่งเขาจะบีบขย�าให้บี้แบนเสียเมื่อไหร่ก็ได้

สุดท้ายพ่อโดนแจ๊คพ็อตเข้าเต็มเปา นั่นเป็นครั้งแรกที่พ่อถูกค�าสั่งย้ายให้
ไปอยู่ที่สถานีต�ารวจภูธรแห่งใหม่ซึ่งห่างไกลออกไปคนละจังหวัด แน่นอนค่าใช้จ่าย
ในการเดินทาง ค่าอาหารการกินและค่าที่พักอาศัยย่อมสิ้นเปลืองเป็นเงาตามตัว

เงินเดือนพ่อที่มีอยู่น้อยนิดแทบไม่พอใช้พอจ่าย
ทุกครั้งที่พ่อกลับมาเยี่ยมบ้านในช่วงวันหยุดเสาร์-อาทิตย์ ผมสังเกต
แววตาของพ่อเหมือนมีความวิตกกังวลซ่อนเร้นอยู่ข้างใน ผมไม่ทราบเลยจริงๆ ว่าพ่อ

คิดอะไรอยู่ และแล้ววันหนึ่งสิ่งที่ผมสงสัยก็ถูกเปิดเผยออกมาเมื่อได้ยินเสียงพ่อกับ
แม่นั่งปรึกษาหารือกันถึงเรื่องจะขอย้ายไปอยู่ที่ไกลๆ ที่ไหนสักแห่ง อดสูตัวเองที่
ต้องตกเป็นเหยื่อของระบบที่ขาดความชอบธรรม แม่เองจ�าต้องท�าใจรับชะตากรรม

ไปด้วยโดยไม่รู้อีโหน่อีเหน่ เย็นวันหนึ่งแม่เข้ามาโอบกอดผมกับน้องสาวด้วยสีหน้า
เศร้าซึม “เราต้องย้ายตามพ่อไปอยู่ที่อื่นแล้วล่ะ เรื่องโรงเรียนไม่ต้องห่วงพ่อจะ

จัดการหาให้ลูกเอง”
ตอนมาอยู่นนทบุรีใหม่ๆ เราอยู่กันแบบกระเบียดกระเสียรสุดขีด ยังดีที่
ว่าแม่ได้งานตัดเย็บเสื้อผ้าให้กับญาติคนหนึ่งที่มีร้านขายส่งอยู่แถวประตูน�้า มีเงิน

ค่าจ้างพอแบ่งเบาภาระพ่อไปได้บ้าง อย่างน้อยก็เป็นค่าน�้าค่าไฟ ค่าโทรศัพท์ และ
ค่าอาหารการกินในแต่ละวัน

แต่บางครั้งความปวดร้าวในชีวิตไม่ใช่เป็นเรื่องเลวร้ายเสมอไป เพราะมัน
เป็นบทเรียนสอนให้พ่อมีพลังในการก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างไม่ท้อถอย สิ่งที่พ่อ
ปรารถนาก็คือการสอบเลื่อนชั้นจากนายดาบขึ้นเป็นนายร้อยให้ได้ สอบหนแรก

ปรากฏว่าพ่อท�าไม่ส�าเร็จ แต่พยายามสู้ใหม่ มุมานะอ่านต�ารับต�าราหาความรอบรู้
ให้มากขึ้นกว่าเดิมแล้วลงสนามสอบอีกครั้ง คราวนี้พ่อยิ้มหน้าบานเมื่อรู้ผลว่าตัวเอง
สอบผ่านไปได้อย่างราบรื่น มันเป็นความภาคภูมิใจที่สามารถพูดได้เต็มปากว่าพ่อ

ได้ใช้ความสามารถของตัวเองล้วนๆ โดยไม่ต้องอาศัยเงินซื้อต�าแหน่งแม้แต่บาทเดียว

83
ʶҺѹ¾Ãл¡à¡ÅŒÒ

01-288 Power of Thai People_Edit.indd 83 21/3/2561 BE 10:00