Page 18 - kpiebook67036

17

และเมื่อพิจารณาในกรณีของสวีเดน จะพบว่า การเมืองสวีเดนมีเงื่อนไขทั้งสามประการนี้

นั่นคือ เงื่อนไขประการแรก มีจุดเริ่มต้นของ dominium politicum et regale ในการศึกษาการเมือง
ในยุคสหภาพคาลมาร์ (the Kalmar Union) ของ Erik Lonnroth ที่ออกมาในปี ค.ศ. 1934 เขาใช้แนวคิด

regimen politicum และ regimen regale ที่เป็นปรากฏการณ์การต่อสู้ทางการเมืองที่เกิดขึ้นทั่วไปในยุโรป
อันเป็นแนวคิดที่ไม่ต่างจาก dominium politicum et regale และ dominium regale ในการอธิบายการต่อสู้

ทางการเมืองในสวีเดนยุคสหภาพคาลมาร์ (the Kalmar Union) โดย Lonnroth ได้ชี้ให้เห็นว่า dominium
politicum et regale ได้ถือก�าเนิดขึ้นในสวีเดนในช่วงสหภาพคาลมาร์ (the Kalmar Union) และอันที่จริง

ในความเห็นของผู้เขียน dominium politicum et regale และ regimen politicum ได้เกิดขึ้นตั้งแต่
มีการตรากฎบัตรแห่งเสรีภาพ (the Charter of Liberties) และกฎหมายแห่งแผ่นดิน (landslag: Land Law)

ในตอนต้น-กลางศตวรรษที่สิบสี่แล้ว 22

เงื่อนไขประการที่สอง การมีต�านานหรือจารีตประเพณีเกี่ยวกับสภา เราจะพบว่า สวีเดนมีต�านาน
เกี่ยวกับ ting ที่เป็นที่ประชุมท้องถิ่นของชาวนาที่ย้อนกลับไปถึงยุคไวกิง และยังคงมีบทบาทส�าคัญตลอดมา

จนถึงศตวรรษที่สิบห้าที่สภาฐานันดรได้เข้ามามีบทบาทแทนที่ ting

ส่วนเงื่อนไขประการที่สาม ที่กล่าวว่าการเกิดวิกฤตเป็นสาเหตุที่ท�าให้เกิดสภาในฐานะที่เป็นเวที
ระดมความคิดเห็น การหาฉันทามติและความชอบธรรม จะพบว่า วิกฤตทางการเมืองหลายครั้งที่ท�าให้

เกิดความจ�าเป็นที่จะต้องสร้างเวทีที่เป็นสภาขึ้น เช่น การตั้งสภาสองสภาขึ้นในรัชสมัยของ Magnus III
เพื่อแก้ไขวิกฤตการไร้เสถียรภาพในการครองราชย์และการสืบราชสันตติวงศ์ และที่เห็นได้ชัดเจนคือ

การพยายามควานหาฉันทามติจากฐานันดรต่างๆ ของ Engelbrekt Engelbrektsson โดยการเรียกประชุม
ฐานันดรต่างๆ ในปี ค.ศ. 1435 อันเป็นจุดก�าเนิดของสภาฐานันดรครั้งแรกในประวัติศาสตร์การเมือง

22 ในช่วงปลายศตวรรษที่สิบสาม กษัตริย์สวีเดนหลายพระองค์ได้พยายามที่จะรักษาอ�านาจในทางบริหาร นิติบัญญัติ
และตุลาการให้เข้มแข็งมั่นคงในลักษณะเดียวกันกับที่กษัตริย์ในสายของ Valdemars แห่งเดนมาร์กทรงกระท�า และ
พยายามที่จะสถาปนาระบอบกษัตริย์ที่สืบสายโลหิต โดยไม่จ�าเป็นต้องขอเสียงสนับสนุนหรือได้รับการเลือกผ่าน ting

ในระดับต่างๆ นั่นคือ การพยายามท�าให้กษัตริย์มีความเป็นอิสระและมีอ�านาจมากขึ้น และลดทอนอ�านาจต่อรองของ
พวกชนชั้นอภิชนลง แต่ความพยายามดังกล่าวของกษัตริย์สวีเดนในช่วงนี้ไม่ประสบความส�าเร็จ และในช่วงต้นศตวรรษที่
สิบสี่ หลังจากช่วงเวลาแห่งสงครามกลางเมืองที่รุนแรงร้าวลึกระหว่างสายตระกูลต่างๆ ในราชวงศ์ ส่งผลให้พวกอภิชน
ที่ได้รวมตัวกันเป็นสภาของพวกตน และสามารถยึดอ�านาจและรักษาสถานะของการเป็นหลักประกันในการต่อต้าน
ทัดทานการสถาปนาพระราชอ�านาจอันสมบูรณ์ของกษัตริย์ไว้ได้ ในแง่มุมหนึ่ง การรวมตัวของพวกอภิชนจะสามารถ
ถ่วงดุลอ�านาจของกษัตริย์ไม่ให้มีอ�านาจมากและช่วยปกป้องเสรีภาพของพวกอภิชนและชนชั้นล่างได้ อย่างที่กล่าว
ไปข้างต้น แต่ในอีกแง่มุมหนึ่ง หากพวกอภิชนมีความเข้มแข็งจนเกินไปก็อาจจะกดขี่ชนชั้นล่างได้อีกเช่นกัน ดังนั้น

ในแง่นี้ กษัตริย์ที่เข้มแข็งก็จะสามารถทัดทานอ�านาจของพวกอภิชนไม่ไห้ใช้อ�านาจจนเกินไป ดังนั้น กษัตริย์บางพระองค์
ที่มีความเข้มแข็งเหนือพวกอภิชนจึงประกาศตนเป็นผู้ปกป้องชนชั้นชาวนาจากการเก็บส่วยภาษีที่ไม่เป็นธรรมจากพวกอภิชน
อย่างไรก็ตาม เมื่อกษัตริย์อ่อนแอลงจากการท�าสงครามกันเองภายในราชวงศ์ และพวกอภิชนสามารถรวมตัวกันและ
ตั้งเป็นสภาของพวกตนได้ส่งผลให้ในปี ค.ศ. 1319 และมีการตรากฎบัตรแห่งเสรีภาพ (Charters of Liberties) ที่ถือเป็น
การท�าสัญญาระหว่างกษัตริย์กับประชาชนในท�านองเดียวกันกับ Magna Carta ของอังกฤษในปี ค.ศ. 1215