Page 164 - kpiebook65071

163

3.9.2 กรณีศึกษา
SG PDPC มีโอกาสได้ใช้ SG PDPA 2012 เป็นฐานในคุ้มครอง

สิทธิที่จะถูกลืมโดยอาศัยข้อจำากัดในเรื่องระยะเวลาการเก็บรักษาข้อมูล
ในกรณี Re Credit Bureau (Singapore) Pte Ltd ซึ่งเป็นกรณีที่สถาบัน

การเงินแห่งหนึ่งได้เผยแพร่ข้อมูลเกี่ยวกับการล้มละลายของผู้ร้อง ซึ่งรวมถึง
ข้อมูลเกี่ยวกับ “HX” Ratings เป็นเวลาห้าปีในส่วนที่เป็นรายงานเกี่ยวกับ
เครดิตของผู้บริโภคซึ่งผู้ร้องโต้แย้งว่าข้อมูลที่ถูกเผยแพร่ดังกล่าวไม่เกี่ยวข้อง

กับตนอีกแล้วและไม่ความจำาเป็นที่จะต้องเก็บรวบรวมข้อมูลอีกต่อไป 262

อย่างไรก็ตาม SG PDPC พบว่าระยะเวลาห้าปีนั้นสอดคล้องกับ
ระยะเวลาการแสดงข้อมูลเกี่ยวกับการล้มละลายตามหน่วยงานรัฐ
ด้านการล้มละลาย SG PDPC มองว่าระยะเวลาการเก็บรักษาข้อมูลส่วนบุคคล

เป็นเวลาห้าปีนั้น สามารถช่วยให้สถาบันการเงินมีข้อมูลเกี่ยวกับประวัติ
ด้านเครดิตของบุคคลซึ่งอาจเป็นผู้กู้ที่เป็นประโยชน์ต่อการพิจารณาให้สินเชื่อ

และการเก็บรักษาข้อมูลเกี่ยวกับการล้มละลายนั้นยังมีความสมเหตุสมผล
ด้านธุรกิจ 263

โดยสรุป SG PDPA 2012 ไม่ได้บัญญัติถึงสิทธิที่จะถูกลืม
โดยชัดแจ้ง แต่บัญญัติถึงการลบข้อมูลเมื่อพ้นระยะเวลาการเก็บรักษาข้อมูล

โดยแนวปฏิบัติเรื่องการคุ้มครองข้อมูลส่วนบุคคล (Advisory Guidelines
on Key Concepts in the PDPA) ได้กำาหนดปัจจัยที่ใช้ในการพิจารณาว่า

เวลาในการเก็บรักษาข้อมูลส่วนบุคคลนั้นจะหมดลงเมื่อใด ความสำาคัญ
ของการพิจารณาระยะเวลานั้นถูกแสดงให้เห็นในกรณี Re Credit Bureau
(Singapore) Pte Ltd กล่าวคือ หากยังปรากฏประโยชน์และความจำาเป็น

ในการเก็บข้อมูลส่วนบุคคลเอาไว้ (เช่น เพื่อประโยชน์ด้านการพิจารณาสินเชื่อ)
ผู้ควบคุมข้อมูลส่วนบุคคลย่อมอาศัยเหตุดังกล่าวเพื่อเก็บข้อมูลส่วนบุคคล

เอาไว้ได้

262 Nadia Yeo, op. cit., p. 107.
263 Ibid.