Page 166 - kpiebook65071
P. 166
165
“หน่วยงานของรัฐ (Government Agency)” และ “องค์กรนอกภาครัฐ (Non-
Government Agency) HK PDPO 1996 กำาหนดหน้าที่ให้แก่ “ผู้ใช้ข้อมูล”
และ SG PDPA 2012 กำาหนดหน้าที่ให้แก่ “องค์กร” ที่ทำาการประมวลผลข้อมูล
ประการที่สาม ในส่วนเนื้อหาของสิทธิที่จะถูกลืมนั้นกฎหมายของ
ทุกประเทศให้ความสำาคัญกับการลบข้อมูลส่วนบุคคล (โดยไม่เน้นที่การถูกลืม)
เพื่อประโยชน์ในการดำาเนินการของบุคคลที่เกี่ยวข้อง จึงมีการออกแนวปฏิบัติ
ที่เกี่ยวข้องกับการลบข้อมูลส่วนบุคคล กล่าวคือ แนวปฏิบัติที่เกี่ยวกับประเภท
หรือลักษณะของสิทธิที่จะถูกลืมที่อยู่บนโปรแกรมสืบค้นข้อมูลของสหภาพยุโรป
โดย EDPB แนวปฏิบัติที่เกี่ยวข้องกับวิธีการลบข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้
ผู้ควบคุมข้อมูลส่วนบุคคล (ในส่วนของการลบข้อมูล) ของสหราชอาณาจักร
โดย ICO แนวทางการปฏิบัติเกี่ยวหลักการคุ้มครองข้อมูลส่วนบุคคลของ
ประเทศออสเตรเลีย กฎเพื่อบังคับใช้กฎหมายคุ้มครองข้อมูลส่วนบุคคล
ของไต้หวัน แนวปฏิบัติในการลบข้อมูลส่วนบุคคลและการทำาข้อมูลนิรนาม
ของฮ่องกง และแนวปฏิบัติเรื่องการคุ้มครองข้อมูลส่วนบุคคลของประเทศ
สิงคโปร์ อย่างไรก็ตาม กรณีศึกษาและคำาวินิจฉัยต่าง ๆ แสดงให้เห็นว่าการลบ
ผลการค้นหานั้นอาจไม่ได้ทำาให้มีการลบข้อมูลโดยผู้เผยแพร่ข้อมูลอื่น
ประการที่สี่ สิทธิที่จะถูกลืมถูกจำากัดได้โดยความจำาเป็นที่บุคคล
อื่นมีสิทธิในการเข้าถึงข้อมูลและเสรีภาพในการแสดงความคิดเห็น ประโยชน์
สาธารณะอื่นอันเกิดจากการที่ข้อมูลไม่ถูกลบ และข้อจำากัดของกฎหมาย
ที่ไม่อาจมีผลบังคับในต่างประเทศไทย จากองค์ประกอบทั้งสี่ข้อนี้ มีความจำาเป็น
ต้องวิเคราะห์ต่อไปว่ามาตรา 33 ของพระราชบัญญัติคุ้มครองข้อมูลส่วนบุคคล
พ.ศ. 2562 นั้น สามารถคุ้มครองสิทธิที่จะถูกลืมได้เพียงใดและมีข้อจำากัด
ประการใดหรือไม่หากเปรียบเทียบกับกฎหมายของต่างประเทศ
