Page 198 - kpiebook64014
P. 198

รายงานวิจัยฉบับสมบูรณ2 “บทบัญญัติทางกฎหมายเพื่อการป@องกันและปราบปรามการทรมานและการกระทำใหFบุคคลสูญหาย”  สถาบันพระปกเกลFา


                     จะเห็นได;ว<า ร<างพระราชบัญญัติฯ ส<วนใหญ<ระบุประเด็นนี้ไว;อย<างชัดเจน มีเพียงร<างพระราชบัญญัติฯ ฉบับ

               กระทรวงยุติธรรมเท<านั้นที่ไม<มีบทบัญญัติในเรื่องนี้ อย<างไรก็ดี การไม<ระบุในร<างพระราชบัญญัติฯ อาจไม<ส<งผล
               กระทบใด ๆ ต<อการปฏิบัติตามพันธกรณี เนื่องจากประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญาของไทยมีบทบัญญัติ

               รับรองประเด็นไว;เป_นการทั่วไปอยู<แล;วซึ่งสอดคล;องกับแนวทางของรัฐภาคีที่นำมาศึกษา โดยมาตรา 135 บัญญัติ

               เกี่ยวกับวิธีการถามคำให;การผู;ต;องหาว<า “ในการถามคำให;การผู;ต;องหา ห;ามมิให;พนักงานสอบสวนทำหรือจัดให;ทำ
               การใด ๆ ซึ่งเป_นการให;คำมั่นสัญญา ขู<เข็ญ หลอกลวง ทรมาน ใช;กำลังบังคับ หรือกระทำโดยมิชอบประการใด ๆ

               เพื่อจูงใจให;เขาให;การอย<างใด ๆ ในเรื่องที่ต;องหานั้น” และมาตรา 226 บัญญัติเกี่ยวกับการห;ามรับฟeง
               พยานหลักฐานที่ได;มาโดยมิชอบด;วยกฎหมายว<า “พยานวัตถุพยานเอกสาร หรือพยานบุคคลซึ่งน<าจะพิสูจน,ได;ว<าจ

               ไเลยมีผิดหรือบริสุทธิ์ให;อ;างเป_นพยานหลักฐานได; แต<ต;องเป_นพยานชนิดที่มิได;เกิดขึ้นจากการจูงใจ มีคำมั่นสัญญา

               ขู<เข็ญ หลอกลวงหรือโดยมิชอบประการอื่น และให;สืบตามบทบัญญัติแห<งประมวลกฎหมายนี้หรือกฎหมายอื่นอัน
               ว<าด;วยการสืบพยาน” ดังนั้นในเรื่องนี้ ผู;วิจัยจึงเห็นว<าหลักการที่ปรากฏในประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความ

               อาญาของไทยสอดคล;องกับพันธกรณีภายใต;อนุสัญญา CAT อยู<แล;ว จึงไม<จำเป_นต;องกำหนดไว;ในร<าง
               พระราชบัญญัติฯ อีกแต<อย<างใด


                     7.2.6  ความรับผิดทางอาญาของผู.บังคับบัญชา

                     อนุสัญญา CED กำหนดให;รัฐภาคีต;องประกันว<าผู;บังคับบัญชาสามารถมีความรับผิดทางอาญาได;ด;วยหากมี

               พฤติการณ,ที่เข;าเงื่อนไขตามที่อนุสัญญากำหนด คือ ผู;บังคับบัญชานั้นมีข;อมูลอย<างชัดเจน มีอำนาจและการควบคุม
               ที่มีประสิทธิภาพเหนือผู;ใต;บังคับบัญชา และได;ล;มเหลวในการดำเนินมาตรการเพื่อปLองกันหรือระงับไม<ให;มีการ

               กระทำความผิด  โดยรัฐที่นำมาเป_นกรณีศึกษามีแนวทางการกำหนดความรับผิดทางอาญาของผู;บังคับบัญชา
                             707
               ดังนี้

                                                                  รูปแบบ
                 รัฐภาคี
                                ผู5กระทำผิดหลัก   ก=อให5ทำผิด   สนับสนุนให5ทำผิด  ทำผิดโดยงดเว5น   ประสงคwร=วมกัน
                 สวิตเซอรwแลนดw                -  เจตนายุยง    -  ช1วยเหลือผู7อื่น
                                                  ผู7อื่น
                 บราซิล                        -  ส1งเสริม จัดให7              -  งดเว7นและอยู1

                                                  มีความร1วมมือ  -                ภายใต7
                                                  หรือกำกับการ                    ความสามารถ
                                                  ทำกิจกรรม                       ที่จะกระทำ

                                                                                  การใด ๆ เพื่อ
                                                                                  หลีกเลี่ยง



                     707  โปรดดูหัวขFอ 3.3.1.2.



                                                             198
   193   194   195   196   197   198   199   200   201   202   203