Page 62 - kpi18630
P. 62
ผมรีบวิ่งไปบอกแม่ว่าป้าพิณอยู่โรงพัก ให้แม่มาฉีดอินซูลิน ซึ่งเป็นยา
ควบคุมระดับน�้าตาลให้ยายพรด้วย แม่มาถึงก็จัดการตามขั้นตอนอย่างคล่องมือ
พร้อมกับบอกว่าป้าพิณเคยสอนไว้ เวลาแกไปหาหมอตามนัดแล้วกลับไม่ทัน แกก็
โทรศัพท์มาวานให้แม่ช่วยฉีดให้ ส่วนผมรีบเก็บกวาดขนมที่หกเกลื่อน ก่อนจะเข้า
ครัวไปอุ่นข้าวต้มกุ้งเตรียมไว้
พอยายพรกินข้าวกินยาเสร็จ แม่ก็อาบน�้าเปลี่ยนเสื้อผ้า ทายาแก้ปวด ทา
ครีมกันผิวแห้ง และทายารักษาแผลกดทับให้ แม่คงมาคุยกับป้าพิณบ่อยๆ ถึงได้รู้
ว่ายายพรต้องใช้ยาชนิดไหนอย่างไรบ้าง
“ท�าไมชาวบ้านไม่ยอมเข้าใจกันซะทีว่า ยายแกปวดเมื่อยต้องเหยียบต้อง
นวดอย่างหนักมือทุกวัน คนแก่ก็ร้องโวยวายไปเรื่อยเปื่อย” แม่บ่น หลังจากเปิด
รายการประกวดร้องเพลงลูกทุ่งให้ยายพรดูแล้ว
“อย่างนั้นหรือครับ” ผมหยิบผ้ามาเช็ดโต๊ะ เพื่อหลบสายตาแม่
“คงเป็นบ้านตรงข้ามที่เพิ่งมาอยู่ใหม่แน่เลย” แม่สันนิษฐาน “วันก่อนเขา
เห็นพี่พิณเอากับข้าวไปแจกเด็กๆ ก็เข้าใจว่าแกท�าเอาหน้า แม่เลยบอกไปว่าของ
พวกนั้นใกล้หมดอายุแล้ว ขืนเก็บไว้ก็ต้องโยนทิ้ง”
เจ้าของบ้านฝั่งตรงข้าม เปิดบ้านให้คนอื่นเช่า จึงมีคนแปลกหน้าแวะเวียน
มาอยู่เสมอๆ พวกเขาคงไม่เข้าใจพฤติกรรมของป้าพิณ เลยร้องเรียนไปยังเจ้าหน้าที่
บ่อยๆ แต่คราวนี้เขากลายเป็นแพะรับบาปแทนผม ผู้ซึ่งใส่ใจต่อปัญหาของเพื่อน
บ้านน้อยเต็มที ทุกครั้งที่กลับจากหอพัก เวลาส่วนใหญ่ของผมก็ไปติดหนึบอยู่ใน
เครือข่ายสังคมออนไลน์
“ได้ยินยายแกเรียกป้าพิณอย่างไม่ค่อยปลื้มนัก แม่ไม่คิดว่ายายจะคับแค้น
ใจบ้างหรือครับ” ผมอยากรู้ว่าแม่มีมุมมองอย่างไร
แม่หัวเราะเบาๆ “ยายแกเรียกลูกเหมือนกันหมด ต่อให้เป็นนายทหารยศ
พันเอก แกก็เรียกว่าไอ้พจน์ หรือเป็นเถ้าแก่เนี้ย แกก็เรียกว่านังแพรว”
“อ้อ ครับ” ผมเพิ่งรู้ว่ายายพรมีมาตรฐานเดียว แต่ผมกลับเข้าใจผิดว่าแก
ยกย่องลูกที่ให้เงิน มากกว่าลูกที่อาศัยกินไปวันๆ
61
ʶҺѹ¾Ãл¡à¡ÅŒÒ
01-288 Power of Thai People_Edit.indd 61 21/3/2561 BE 10:00
