Page 63 - kpi18630
P. 63
“ยายแกเป็นสารพัดโรค หมอห้ามของหวาน มัน เค็มทุกชนิด” แม่สาธยาย
“แต่พี่พจน์กับพี่แพรวก็ชอบซื้อมาเรื่อย พี่พิณก็กินไม่ค่อยได้ เพราะมีโรคประจ�าตัว
เหมือนกัน ถ้าแกจะโวยวายบ้าง เราก็ต้องเห็นใจนะลูก”
“ครับ” ผมรับปากอย่างห่อเหี่ยว นึกถึงตะกร้ายาที่แยกไว้ในห้องรับแขก
ต้องเป็นของป้าพิณแน่เลย
ฉิบหายแล้ว ป่านนี้ป้าพิณก็คงยังไม่ได้กินยาเช่นกัน
“แม่จะไปประกันตัวพี่พิณออกมาก่อน พี่พจน์กับพี่แพรวไปเที่ยวต่าง
ประเทศ อีกหลายวันกว่าจะกลับ ส่วนลูกก็เอาผ้าถุงกองนั้นไปแช่ในกะละมัง แล้ว
เช็ดถูห้องให้หมดกลิ่นด้วย” แม่สั่งเสร็จก็ออกจากบ้านไป
ผมไม่ทันได้สารภาพผิด เกรงว่าแม่จะต้องเสียเวลาอบรมอีกยืดยาว เดี๋ยว
ไปถึงโรงพัก คุณอาสารวัตรก็คงรายงานเอง ผมโกหกยายพรว่าป้าพิณไปหาหมอ แม่
ผมก�าลังจะไปรับ หญิงชราพยักหน้าหงึกๆ
จากนั้นผมก็สวมถุงพลาสติกมัดติดกับข้อมือ เดินไปในห้องรับแขก กลั้น
ลมหายใจ เปิดกองผ้าถุง โปะกระดาษช�าระหนาเตอะทับกองของเสียเละเทะ รวบ
ใส่ถุงด�า ผูกมัดหลายชั้นอย่างแน่นหนา หิ้วไปทิ้งในถังขยะ น�าผ้าถุงสามผืนไปโยน
ใส่กะละมังซักผ้าหลังครัว ราดน�้ายาขัดพื้นทั่วห้อง ก่อนจะเช็ดถูจนสะอาดเอี่ยม
ระหว่างจัดการกับสิ่งสกปรกพวกนั้น ผมไม่ทันได้รู้สึกขยะแขยง เพราะใน
ใจมัวแต่สาปแช่งรูเล็กข้างรั้ว ที่น�าเสนอทั้งภาพและเสียงอย่างชัดเจน แต่ไม่อาจตีแผ่
ความจริงอันถูกต้องรอบด้านได้ ส่งผลให้วิจารณญาณของผมบิดเบี้ยว มองคนอย่าง
ผิวเผินเพียงแค่ขาวกับด�า จนเกือบสร้างความเสียหายใหญ่หลวง
ถ้าผมอยากเป็นพลเมืองดี เป็นก�าลังอันแข็งแกร่งของประเทศในอนาคต
แค่เปิดหูเปิดตาคงไม่เพียงพอแล้ว ต้องเปิดใจรับฟังอย่างเป็นธรรมด้วย แต่ถึงอย่างไร
พลเมืองดีมือใหม่อย่างผมก็จะไม่ฝังกลบศรัทธาตัวเอง เพราะความเข้าใจคลาด
เคลื่อนอย่างเด็ดขาด แม่ย�้าเตือนและท�าให้ดูเป็นตัวอย่าง จนผมพอเข้าใจความหมาย
ของค�ายากๆ นั้นแล้ว
“ถ้าเราเพิกเฉยเมื่อไหร่ จะกลายเป็นหายนะทางจิตวิญญาณทันที”
62 ÇÃó¡ÃÃÁàÃ×èͧÊÑé¹ “¾ÅàÁ×ͧ¡íÒÅѧä·Â”
01-288 Power of Thai People_Edit.indd 62 21/3/2561 BE 10:00
