Page 55 - kpi18630
P. 55
ก็อย่างเช่นหย่อนเหรียญลงกระป๋องให้ขอทาน หรือสอดธนบัตรสีเขียวลงในตู้ตาม
โรงพยาบาล ส่วนที่เหลือก็ตัวใครตัวมัน
ตอนเรียนอยู่มัธยมปลาย เห็นเพื่อนสนิทโดนรุ่นพี่รุมกระทืบ ผมยังเดินหนี
เฉยเลย กว่าจะมีคนวิ่งไปบอกอาจารย์ เพื่อนผมก็สะบักสะบอมแล้ว แต่มันดีกว่าที่
ผมจะเป็นฝ่ายบอบช�้าเสียเอง ใช่ไหมล่ะ
หลายปีที่ผ่านมา แม่พร�่าสอนผมอย่างอดทน พร้อมกับส่งเสียเลี้ยงดูด้วย
เงินเดือนสมุห์บัญชี ในบริษัทส่งออกแห่งหนึ่ง ตอนนี้ผมเรียนอยู่ปีสามแล้ว โตพอจะ
เข้าใจถ้อยค�ายากๆ ที่แม่ย�้าเตือนเสมอมา ผมจึงยอมคืนดีกับคุณธรรม ภายใต้ข้อแม้
ว่าผมจะต้องปลอดภัยก่อน
ดังนั้น ในวันที่ผมกลับจากหอพักมานอนค้างที่บ้าน การลุกไปดูว่าเสียงร้อง
ของหญิงชรา สุ่มเสี่ยงต่อการเกิดเหตุฆาตกรรมหรือไม่ จึงอยู่ในเงื่อนไขที่ไม่ก่อให้
เกิดอันตรายต่อผมเลยสักนิด วันนี้แม่ออกไปเยี่ยมเพื่อนตั้งแต่เช้า ผมจึงไม่เหลือใคร
ให้เกี่ยงงอนอีก
บ้านผมทางฝั่งซ้ายอยู่ติดกับบ้านยายพร แนวรั้วก่อด้วยอิฐบล็อกแบบทึบ
แต่ย่าผมกับยายพร ซึ่งเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่สาวๆ สั่งให้ช่างตัดอิฐที่มีความสูงระดับ
สายตาออกครึ่งก้อน เกิดเป็นรูสี่เหลี่ยมเท่าฝ่ามือ เพื่อเป็นช่องทางส�าหรับพูดคุยห
รือส่งของให้กัน โดยไม่ต้องเดินอ้อมไปนอกรั้ว พอย่าตาย ผมเลยลากกระถาง
ต้นโมกมาบังรูไว้ เพื่อความเป็นส่วนตัว เพราะบ้านหลังนั้นไม่มีสาวน้อยหน้าใส
ชวนให้ทอดทัศนาเลยสักคน
ยายพรมีลูกสามคน ลุงพจน์ลูกคนโตเป็นนายทหารยศพันเอก ป้าแพรวคน
รองได้สามีเป็นนักธุรกิจผู้มั่งคั่ง แม่บอกว่าสองพี่น้องส่งเงินมาให้ยายพรใช้จ่าย
ทุกเดือน บางวันก็ขับรถยนต์คันงามมาเยี่ยม พร้อมด้วยของกินของใช้เหลือเฟือ
ได้ยินทีไรผมนึกชื่นชมในความกตัญญูของพวกเขาทุกที
ส่วนป้าพิณวัยสี่สิบเจ็ดปีเป็นลูกคนเล็ก ย่าเคยเล่าให้ฟังว่า ป้าพิณขี้เกียจ
เรียนหนังสือตั้งแต่เด็กๆ พอจบประถมหกก็ไปเป็นลูกจ้างในร้านอาหาร ตอนเป็น
สาวรุ่นๆ ก็เก็บเสื้อผ้าไปอยู่กินกับช่างในอู่ซ่อมรถ ต่อมาได้เลื่อนขึ้นเป็นผู้ช่วยแม่ครัว
54 ÇÃó¡ÃÃÁàÃ×èͧÊÑé¹ “¾ÅàÁ×ͧ¡íÒÅѧä·Â”
01-288 Power of Thai People_Edit.indd 54 21/3/2561 BE 10:00
