Page 278 - kpi18630
P. 278
หญิงชราหันกลับมาส่งยิ้มให้ เอ่ยปากให้ศีลให้พรชายคนนั้นแล้วทรุดตัว
นั่งลงตรงที่ว่าง หนุ่มใหญ่อายุน้อยกว่าผมยืนเบียดอยู่ข้างๆ ผมพยายามห่อไหล่เบี่ยง
ตัวเพื่อให้เราไม่เบียดดันกันจนอึดอัดเกินไป
เดาใจหนุ่มใหญ่ผู้นี้ไม่ออกว่าแท้จริงแล้วเขาเต็มใจเสียสละที่นั่งให้หญิงชรา
หรือไม่ เขาอาจลุกจากที่นั่งเพราะไม่อยากถูกสังคมบนขบวนรถไฟเล็กๆ ประณาม
ด้วยสายตาว่าแล้งไร้น�้าใจ หรืออาจท�าไปด้วยความเต็มอกเต็มใจก็เป็นได้ อย่างไร
ก็ตามนั่นไม่ใช่ประเด็นต้องตั้งค�าถาม ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลกลใด ชายผู้นี้ได้ท�าหน้าที่
อันพึงควรแล้ว เขายังไม่แก่เฒ่า มีพละก�าลังมากกว่า จึงควรเสียสละความสบายของ
ตัวเองให้หญิงชราคนหนึ่งได้ผ่อนพักนั่งลง หากต้องยืนขาแข็งนานนับชั่วโมงบน
ขบวนรถไฟแน่นขนัด หญิงชราผู้น่าสงสารคงปวดแข้งตึงขาทุกข์ทรมานเกินบรรยาย
ผมยิ้มกับตัวเองเงียบๆ ...อย่างน้อยน�้าใจก็ยังพอหาได้ในสังคมชั่วคราว
เล็กๆ บนรถไฟขบวนนี้
จริงอยู่ว่ารถไฟชั้นสามเป็นเหมือนสมบัติของส่วนรวม ทุกคนมีสิทธิเท่า
เทียมกันบนขบวนรถนี้ ใครมาถึงก่อนก็ย่อมได้เลือกที่นั่งก่อนตามใจชอบ อีกทั้งไม่
ว่าใครก็อยากได้ที่นั่งด้วยกันทั้งนั้น แต่เราจ�าต้องยอมรับว่าปริมาณคนโดยสารกับ
ปริมาณเก้าอี้ที่นั่งไม่เคยสอดคล้องสมดุลกัน แทบไม่มีรถไฟชั้นสามขบวนไหนมีที่นั่ง
เพียงพอส�าหรับผู้โดยสารทุกคน ไม่คนใดก็คนหนึ่งจ�าเป็นต้องยืนห้อยโหนเพราะไม่
เหลือที่นั่งว่างให้หย่อนก้นลงนั่ง เมื่อเป็นเช่นนี้ผมจึงมองว่าเราควรหยิบยื่นน�้าใจให้
แก่กัน ใครยังหนุ่มยังสาวก็ควรเสียสละที่นั่งของตัวเองให้คนแก่หรือเด็กซึ่งมีเรี่ยวแรง
ก�าลังน้อยกว่า
ผมเองไม่ใช่คนจิตใจดีงามสูงส่งอะไรนักหนา แต่ผมก็เสียสละที่นั่งให้คน
ชราหรือเด็กเล็กเสมอ ผมพอยืนไหว อดทนได้ บางครั้งบางคราวความอิ่มสุขที่ได้รับ
จากการเสียสละที่นั่งให้คนอื่น ก็มีค่ามากกว่าความสบายทางร่างกายเล็กๆ น้อยๆ
ของตัวเอง
ครั้งคราวใดโดยสารรถไฟแล้วพบเจอใครบางคนวางข้าวของเกะกะ
กีดขวางบนม้านั่งจนคนอื่นนั่งไม่ได้ ผมอดนึกรังเกียจเดียดฉันท์คนประเภทนี้ไม่ได้
277
ʶҺѹ¾Ãл¡à¡ÅŒÒ
01-288 Power of Thai People_Edit.indd 277 21/3/2561 BE 10:00
