Page 282 - kpi18630

บางคนก็ไม่ได้ขึ้นรถไฟบ่อยๆ อีกอย่างถ้ารถไฟจอดไม่ตรงพอดี คนขาด้วนจะวิ่งไป
ขึ้นตู้ท้ายไหวไหมครับ” ผมเถียงเต็มที่

“ที่จริงผมจะนั่งตรงนี้หรือไม่นั่งมันก็สิทธิ์ของผมนะ รถไฟชั้นสามนี่ใครมา
ถึงก่อนก็ได้นั่งก่อน ผมไม่ได้ไปแย่งที่นั่งใครเสียหน่อย” นักศึกษาหนุ่มยังไม่ยอมแพ้
ง่ายๆ

“ผมเห็นด้วยครับว่ามันเป็นสิทธิ์ของคุณ แล้วก็ไม่ผิดที่คุณปกป้องสิทธิ์ของ
คุณ แต่จะดีกว่าไหมถ้าเราให้ความส�าคัญกับเรื่องน�้าใจมากกว่าสิทธิ์ของตัวเอง
คุณต้องรู้จักยอมเสียสละสิทธิ์เล็กๆ น้อยๆ ของคุณให้คนอื่นบ้าง สังคมมันจะได้

น่าอยู่ขึ้น คุณอยากรักษาสิทธิ์ของตัวเองแต่เป็นคนใจด�าแล้งน�้าใจ หรือจะเสียสละ
สิทธิ์ของตัวเองบ้างเพื่อเป็นคนดีมีน�้าใจล่ะ?” ผมยิงค�าถามซึ่งเขาไม่จ�าเป็นต้องตอบ
เด็กหนุ่มมองหน้าผมอย่างเอาเรื่อง ผมไม่นึกกริ่งเกรงแม้แต่น้อย แม้อายุ

อานามของผมกับเด็กหนุ่มผู้นี้ห่างกันหลายรอบ แต่หากต้องตะบันหมัดใส่หน้ากัน
ในนาทีนี้ผมก็พร้อมสู้

พริบตาเดียวสีหน้าของเด็กหนุ่มเริ่มจืดเจื่อนไป คงสังเกตเห็นแล้วว่า
ผู้โดยสารรถไฟรายรอบต่างหันมามองที่เขาเป็นตาเดียว เขาก�าลังถูกสังคมขนาดย่อม
ภายในตู้รถไฟพิพากษาค่าที่ท�าตัวไร้น�้าใจอย่างน่ารังเกียจ ยิ่งเขาแสดงพฤติกรรม

ถ่อยเถื่อนมากขึ้นเท่าไหร่ เขาจะยิ่งอับอายมากขึ้นเท่านั้น
“ผมว่าคุณยอมเสียสละที่นั่งให้คนพิการน่าจะง่ายกว่าไหมครับ คิดเสียว่า

เขาเป็นญาติของคุณก็ได้ หากคุณมีญาติพี่น้องแข้งขาด้วน หรือแม้แต่ตัวคุณเองต้อง
โชคร้ายพิการเข้าสักวัน คุณก็คงอยากให้คนบนรถไฟเสียสละที่นั่งให้ตัวคุณหรือญาติ
พี่น้องของคุณไม่ใช่หรือครับ” ผมแดกดันเขาเสียงดัง

“แล้วท�าไมต้องเป็นผม คนอื่นไม่เห็นลุกล่ะ?” เขายังไม่ยอมจ�านน
“น้องชายคนนี้เพิ่งลุกให้ยายนั่ง คุณก็น่าจะเห็น” ผมพยักพเยิดไปทางหนุ่ม
ใหญ่ยืนอยู่ข้างๆ ฝ่ายนั้นยิ้มตอบเล็กน้อย “แล้วตอนนี้คนพิการก็มายืนอยู่ตรงหน้า

คุณ ไม่ใช่ตรงหน้าคนอื่น หรือคุณคิดว่าต้องเป็นเด็กนักเรียนประถมข้างๆ คุณล่ะที่

281
ʶҺѹ¾Ãл¡à¡ÅŒÒ

01-288 Power of Thai People_Edit.indd 281 21/3/2561 BE 10:00