Page 279 - kpi18630
P. 279
บางคนไม่สนใจเลยว่าคนอื่นต้องทนยืนเมื่อยล้าสักแค่ไหน ขอแค่ตัวเองสบายเป็น
พอ สัมภาระมีเท่าไหร่แทนที่จะยกวางไว้บนหิ้งชั้นเหนือหัวกลับวางกองสุมไว้ที่เก้าอี้
ข้างตัวแทน หรือบางคนก็นั่งกินที่ลามข้ามไปยังที่นั่งซึ่งควรเป็นของผู้โดยสารคนอื่น
หรือเหยียดแข้งเหยียดขายื่นยาวเกะกะไปไกล ท�าราวกับว่าตัวเองจ่ายเงินเหมา
จับจองเป็นเจ้าของม้านั่งรอบตัว คนอื่นจึงไม่มีสิทธิ์ก้าวเข้าไปนั่ง
เด็กหนุ่มนักศึกษาผู้จ่อมจมอยู่กับการเล่นสมาร์ตโฟนอาจไม่ถึงขั้นท�าตัว
น่ารังเกียจอย่างชัดแจ้ง ทว่าเขาก็เข้าข่ายคนแล้งน�้าใจคนหนึ่งในความคิดของผม ผม
ไม่เชื่อว่าเขาจะไม่สังเกตเห็นหญิงชราแทรกร่างงองุ้มเฉียดผ่านมา เพียงแต่เขาแสร้ง
ท�าเป็นไม่เห็น ไม่สนใจ ก้มหน้าเล่นสมาร์ตโฟนต่อไป ใครจะมองอย่างไรก็ช่าง
ในที่สุดหนุ่มใหญ่จึงเป็นฝ่ายเสียสละที่นั่งให้หญิงชราแทน ทั้งที่หากชั่งวัดกันด้วย
วันวัยแล้ว เด็กหนุ่มควรเป็นฝ่ายยอมเสียสละความสบายของตัวเองมากกว่า เขา
อายุยังน้อย ยังหนุ่มยังแน่น แข้งขาไม่อ่อนล้าง่ายๆ ที่ส�าคัญเขาอยู่ในวัยอุดมศึกษา
ก�าลังจะกลายเป็นอนาคตของชาติ ควรรู้จักคุณธรรมพื้นฐานที่ชื่อว่าเสียสละ
ไม่ว่าเขาจะเรียนสาขาอะไร เรียนเก่งสักแค่ไหน จบออกไปท�างานอะไร
หากขาดไร้ซึ่งน�้าจิตน�้าใจเสียแล้ว ผมไม่เชื่อว่าประเทศชาติจะได้อะไรจากเด็กหนุ่ม
ผู้นี้มากมายนัก
หากมองว่าสถานการณ์ตอนหญิงชราเดินเบียดแทรกร่างผ่านมาเมื่อครู่
น่าอึดอัดแล้ว สถานการณ์ที่เกิดขึ้นในอีกราวสิบห้านาทีต่อมายิ่งชวนอึดอัดอึมครึม
เข้าไปใหญ่ในความรู้สึกของผม ขบวนรถไฟจอดรับผู้โดยสารสถานีหนึ่ง ผมเห็นมีคน
ก้าวขึ้นมาไม่กี่คน หนึ่งในนั้นเป็นชายพิการขาข้างหนึ่งกุดด้วนเหนือเข่า เขาใช้ไม้ค�้า
ยันพาร่างแทรกลึกเข้ามาตอนในของตู้โดยสาร คงมีเจตนาหาที่นั่งว่างเช่นเดียวกับ
หญิงชราก่อนหน้านี้ หากแต่ยังไม่เห็นมีใครลุกเสียสละที่นั่งให้เขาแม้แต่คนเดียว
ชายพิการก้าวกะโผลกกะเผลกมาหยุดอยู่ใกล้ผม ชะเง้อคอมองไปทางตอน
หน้าของขบวนรถ ไม่เห็นวี่แววว่าจะมีที่นั่งว่างหรือมีใครลุกให้นั่ง ผมมองดูเขา เขา
ยิ้มเจื่อนๆ ตอบกลับมา มือข้างหนึ่งก�ากระชับไม้ค�้ายัน อีกข้างเอื้อมขึ้นจับราวโหน
ประคองร่างไม่ให้เสียหลักล้ม
278 ÇÃó¡ÃÃÁàÃ×èͧÊÑé¹ “¾ÅàÁ×ͧ¡íÒÅѧä·Â”
01-288 Power of Thai People_Edit.indd 278 21/3/2561 BE 10:00
