Page 281 - kpi18630
P. 281
ร่างขึ้นตั้งตรงได้อีกครั้ง มือข้างหนึ่งยึดราวเกาะแน่นขึ้น ส่วนอีกข้างจับมั่นอยู่กับ
ไม้ค�้ายัน
เด็กหนุ่มในชุดนักศึกษายังคงพิมพ์ข้อความโต้ตอบในสมาร์ตโฟนราวกับ
ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
เป็นตอนนั้นเองที่ผมทนนิ่งเฉยอยู่ต่อไปไม่ไหว หลุดค�าพูดโพล่งพรวดออก
ไปเสียงดัง
“คุณครับ คุณเห็นไหมครับว่ามีคนพิการยืนอยู่ตรงนี้?”
หนุ่มนักศึกษาเงยหน้ามองผม แสยะยิ้มพลางท�าหน้าตายียวนกวนประสาท
“ลุงพูดกับผมหรือ?”
“ใช่ ผมพูดกับคุณนั่นแหละ ผมถามคุณว่าเห็นไหมมีคนพิการยืนอยู่นี่”
“อ้อ...เห็นครับ”
“แล้วไม่คิดจะลุกให้คนพิการนั่งหน่อยหรือครับ?” ผมถามตรงๆ อย่าง
ไม่เกรงอกเกรงใจ
“บนรถไฟมีที่นั่งส�ารองส�าหรับคนพิการครับ อยู่ทางท้ายขบวนโน่น”
เด็กหนุ่มโต้ตอบด้วยน�้าเสียงอวดดี มองหน้าผมราวกับเป็นคนโง่งมเต็มประดา
ผู้โดยสารแถวนั้นเริ่มหันมาสนใจเหตุการณ์เล็กๆ ที่แผ่ระลอกความ
เคลื่อนไหวไปโดยรอบ หญิงชรานั่งตรงข้ามเด็กหนุ่มได้แต่ยิ้มแห้งๆ หญิงสาวแม่ของ
เด็กชายเสมองออกไปนอกหน้าต่างรถไฟ ขณะที่เด็กชายจ้องมองผมกับเด็กหนุ่ม
สลับกันไปมาตามประสาวัยอยากรู้อยากเห็น
ชายขาด้วนพยายามบอกผมว่าไม่เป็นไร เขายืนโหนรถไฟได้ไม่ล�าบาก
ล�าบนอะไรนักหนา แต่อารมณ์ของผมพุ่งโพลงจนหยุดได้ยากแล้ว
“คุณคิดว่าคนขาด้วนแบบนี้มันเดินไปท้ายขบวนรถไฟได้ง่ายนักหรือครับ
แถมรถก็แน่นขนาดนี้ คุณใช้สมองส่วนไหนคิดครับว่าให้เขาเดินไปหาที่นั่งคนพิการ
เอาเอง”
“ก็แล้วท�าไมตอนแรกไม่ขึ้นที่ท้ายขบวนล่ะครับ?” เด็กหนุ่มโต้แย้งมาอีก
“แล้วทุกคนจะรู้เหมือนคุณไหมครับว่าท้ายขบวนมีที่นั่งส�าหรับคนพิการ
280 ÇÃó¡ÃÃÁàÃ×èͧÊÑé¹ “¾ÅàÁ×ͧ¡íÒÅѧä·Â”
01-288 Power of Thai People_Edit.indd 280 21/3/2561 BE 10:00
