Page 283 - kpi18630
P. 283
ควรเสียสละที่นั่งให้คนพิการ”
เด็กหนุ่มยักไหล่ “โอเคครับ งั้นเชิญคนขาด้วนนั่งให้สบาย คนแส่เรื่อง
ชาวบ้านจะได้สบายใจ”
เขาพูดประชดประชันแล้วถลันลุกขึ้นยืน เก็บสมาร์ตโฟนราคาแพงใส่
กระเป๋ากางเกงนักศึกษาขายาว เตรียมท�าท่าจะผละจากตรงนั้นไป ผมไม่คิดว่า
ตอนนี้ใกล้ถึงสถานีปลายทางของเขาแล้ว เด็กหนุ่มคงทนสายตาจับจ้องของผู้โดยสาร
แถวนี้ไม่ไหว จึงคิดเดินเลี่ยงหนีไปยังตู้โดยสารอื่น
ทว่าก่อนจะผละเดินหนีไป เด็กหนุ่มนักศึกษาแล้งน�้าใจผู้นี้ได้แสดงความ
ถ่อยต�่าซึ่งเขาคงเชื่อว่าจะไม่มีใครสังเกตเห็น เขาใช้ส้นรองเท้านักศึกษากระทืบลง
มาที่ปลายเท้าของผมเต็มแรง แล้วจึงใช้ไหล่เบียดดันหลีกผ่านร่างผมไปอย่าง
รวดเร็ว...
ห้วงเหตุการณ์บนขบวนรถไฟสายชานเมืองคืนกลับสู่สภาวะปกติอีกครั้ง
จุดศูนย์กลางของความขัดแย้งหายไปจากตู้โดยสารรถไฟตู้นี้แล้ว ชายขาด้วนทรุด
นั่งลงอย่างประดักประเดิด เขาเอ่ยขอบอกขอบใจผมเป็นการใหญ่ ผมได้แต่ยิ้มให้
บอกว่าไม่เป็นไร ในขณะเดียวกันผมก็พยายามข่มอารมณ์โกรธซึ่งยังคงระอุกรุ่นอยู่
ภายใน
ผมท�าหน้าที่ทวงถามจิตส�านึกดีงามเล็กๆ ในสังคมกลับคืนมา ชายพิการมี
ที่นั่งแล้ว คนไร้น�้าใจก็จากไปพร้อมความอับอายขายหน้า ผมไม่ควรต้องเก็บอะไร
มาครุ่นคิดให้หงุดหงิดขัดเคืองใจอีก
คิดให้ดีแล้วเด็กหนุ่มหน้าตาดีคนนั้นน่าสงสารกว่าใคร นึกไม่ออกว่าเขาถูก
เลี้ยงดูมาอย่างไร เติบโตมาในครอบครัวชนิดไหน อยู่ในสิ่งแวดล้อมประเภทใด เขา
จึงมีพฤติกรรมที่สังคมรังเกียจและไม่เป็นที่ต้องการของใครเช่นนี้
คนน่าสมเพชเวทนาที่สุดไม่ใช่คนร่างกายพิการเลย...
แล้วนึกไปนึกมาก็น่าขันข�ายิ่งนัก ก่อนเดินจากไปเด็กหนุ่มใช้ส้นเท้ากระทืบ
ใส่ปลายเท้าของผมโดยแรง คงหวังให้ผมเจ็บปวดสะดุ้งพรวดหรือแหกปากร้อง
โอดโอยออกมา เขาคงไม่คาดคิดหรอกว่าผมจะไม่รู้สึกรู้สาใดๆ กับการกระท�าของ
282 ÇÃó¡ÃÃÁàÃ×èͧÊÑé¹ “¾ÅàÁ×ͧ¡íÒÅѧä·Â”
01-288 Power of Thai People_Edit.indd 282 21/3/2561 BE 10:00
