Page 273 - kpi18630
P. 273
ตัดขาดการรับรู้ความเป็นไปของสังคมเสียแล้ว ใครได้ดี ใครเจ็บป่วย ใครมีอันเป็น
ไป เด็กๆ แถวนั้นโตแล้วแค่ไหน หน้าตาหรือนิสัยใจคอเปลี่ยนไปอย่างไร เหล่านั้น
ล้วนเดินทางมาสู่การรับรู้ของผมอย่างล�าบากยากเย็น
เก้าปีที่ไม่ได้เจอนายเอี๋ยว เก้าปีก่อนที่ผมยังเป็นคนหนุ่ม บัดนี้ย่างเข้าสู่
วัยกลางคน นายเอี๋ยวจ�าผมได้ทันทีที่เจอหน้ากันที่แผงลอยร้านโจ๊กริมถนนร้านนั้น
ตอนเช้าตรู่
แกฉีกยิ้มเหี้ยมเกรียมให้ผม ผมยิ้มตอบกลับไป มองดวงตาที่เคยวาวใสเหมือน
ตาเด็ก แต่ขณะนี้เปี่ยมความหมองหม่น ขุ่นมัว
ขาสองข้างของแกก้าวเดินได้เพียงครั้งละหนึ่งในสี่ของหนึ่งก้าวการเดินปกติ
เท้ายกจากพื้นแทบไม่ขึ้นในแต่ละย่างก้าว นายเอี๋ยวผอมลงจากที่ผมเห็นครั้งสุดท้าย
ประมาณสามเท่า ถุงหูหิ้วบรรจุถุงใส่โจ๊กร้อนๆ เกี่ยวห้อยกับมือข้างซ้ายที่กุมก�าท่อน
ไม้ไผ่รวกท่อนยาวซึ่งถูกใช้เป็นไม้เท้า
นายเอี๋ยวหาได้สวมหมวกคาวบอยสีน�้าตาลใบเดิม แต่ศีรษะของแกถูกครอบ
ด้วยหมวกกันน็อคเก่าโทรมสีเขียวซึ่งเต็มด้วยรอยขีดข่วนและถอดหน้ากากกันลม
ออกไป แกสวมเสื้อยืดที่เคยมีสีขาวกับกางเกงขาสั้นสีขี้ม้าเก่าๆ มีกลิ่นปัสสาวะ
อบอวล
มือซ้ายหิ้วถุงโจ๊กและก�าไม้รวกท่อนยาวที่ใช้เป็นไม้เท้า นายเอี๋ยวค่อยๆ หมุนกาย
หันหลังให้ผม ยกเท้าย�่าเดินอย่างล�าบาก เดินจากผมไปอย่างเชื่องช้า และคล้ายยอม
จ�านนแล้วต่อบางสิ่ง
ผมมองหลังนายเอี๋ยวที่ค่อยๆ เคลื่อนห่างจากไป
ทันใดนั้นร่างนายเอี๋ยวหยุดชะงัก แกเอี้ยวศีรษะหันมายังผม มองมาด้วย
ดวงตาประสงค์ร้ายที่ผมคุ้นเคย พูดเสียงห้าวและดัง “กูหลอกมึงนะ ไอ้คนขาย
ข้าวมันไก่”
นายเอี๋ยวดึงหมวกกันน็อกเก่าโทรมออกจากศีรษะ เหวี่ยงมันทิ้งลงพื้น
จับหมวกคาวบอยสีน�้าตาลใบเดิมขึ้นสวมครอบ เหวี่ยงไม้เท้าและถุงโจ๊กลงพื้นแตก
กระจายเปรอะเปื้อน แกแนบนิ้วชี้กับนิ้วกลางข้างซ้ายยัดเข้าปาก เป่าลมผ่านเป็น
272 ÇÃó¡ÃÃÁàÃ×èͧÊÑé¹ “¾ÅàÁ×ͧ¡íÒÅѧä·Â”
01-288 Power of Thai People_Edit.indd 272 21/3/2561 BE 10:00
