Page 100 - kpi18630
P. 100
“โดนยิงไป ๓ นัด แต่โชคดี รอดตายมาได้”
แอนนาตอบแล้วหัวเราะหึๆ เหมือนเป็นเรื่องปกติธรรมดา
“ก�าลังหลับอยู่หรือเปล่า?”
“เพิ่งตื่นพอดี คุณมาถูกเวลาเลย ฉันจะได้ลงไปกินข้าว”
ผมทักทายลูกน้องคนหนึ่งของเถ้าแก่ที่นั่งอยู่หน้าห้อง ก่อนผลักบานประตู
เข้าไป คนไข้วัยปลายหกสิบนอนดูทีวีอยู่บนเตียง มีผ้าพันแผลโพกที่ศรีษะ ตามล�า
ตัวและแขน เมื่อเขาเห็นว่าเป็นผม ก็ตะโกนเสียงดังใส่อารมณ์ทันที
“ไอ้ณพ ท�าไมไม่ศักดิ์สิทธิ์แล้ววะ”
“เรื่องอะไร” ผมงง
เขาพยายามเอื้อมมืออีกข้างที่ไม่มีผ้าพันแผลไปยังโต๊ะข้างเตียงอย่างยาก
ล�าบาก ก่อนกัดฟัน คว้าสร้อยที่วางอยู่บนโต๊ะยื่นมาตรงหน้าผม
“ก็นี่ไง เอ็งจ�าได้ไหม”
ท�าไมจะจ�าไม่ได้... วันนั้นเป็นวันที่ผมกลัวที่สุดวันหนึ่งในชีวิต และอยาก
จะลืมมันเสียทุกเช้าที่ลืมตาตื่น แต่ก็เป็นไปไม่ได้ เพราะมันไม่ใช่แค่ฝันร้าย หากเป็น
เรื่องจริง- เป็นโศกนาฏกรรมที่เกิดขึ้นบนลานกว้างใจกลางเมือง - -
และมีบางเรื่อง ที่ผมต้องเก็บเป็นความลับมาตลอดหลายสิบปีนี้
“ไม่ต้องเถียง ฉันบอกให้ยิง!”
ผู้กองพูดเสียงลอดไรฟันเบาๆ แต่หนักแน่นน่ากลัว - - อย่าว่าแต่ตอนนั้น
ซึ่งผมยังเป็นเด็กหนุ่มไม่ประสีประสาอยู่เลย ต่อให้เป็นทุกวันนี้ หนุ่มใหญ่ที่ผ่านอะไร
มาโชกโชนค่อนชีวิต ก็ยังไม่ใช่เรื่องง่ายอยู่ดีที่จะท�าอย่างนั้นได้ ผมคงไม่เหมาะกับ
อาชีพนี้แน่ หลังเหตุการณ์ผ่านไปไม่นาน ผมก็ตัดสินใจลาออก พยายามห่างไกลจาก
อดีตและเจ้านายเก่าคนนี้ แต่โชคชะตาเล่นตลกให้ผมต้องเจอเขาอยู่ดีและหนีไม่พ้น...
เมื่อเขาเห็นผมลังเล ก็ยกมือข้างหนึ่งขึ้นตบศรีษะด้านหลังผมอย่างแรง
“ยิง!” เขายื่นหน้ามากระซิบข้างหู
99
ʶҺѹ¾Ãл¡à¡ÅŒÒ
01-288 Power of Thai People_Edit.indd 99 21/3/2561 BE 10:00
