Page 101 - kpi18630
P. 101
ผมตัดสินใจเหนี่ยวไก เสียงดังแชะ กระสุนด้าน! ผมได้ยินเพื่อนที่ยืนข้าง
หลังแอบถอนหายใจด้วยความโล่ง ผมหันไปสบตากับผู้กองเผื่อเขาเปลี่ยนใจ แต่เขา
กลับถลึงตามองผม เหมือนเป็นค�าสั่งให้ยิงอีกครั้ง
แชะ! แชะ!
ผมกลั้นหายใจ เหนี่ยวไกติดกัน ๒ ครั้ง เพื่อป้องกันความลับของผมไม่ให้
ลั่น!
แทนที่จะหัวเสียคว้าปืนไปยิงเองอย่างที่ผมกลัวนักหนา ผู้กองกลับท�ามือ
สั่งให้ผมลดปากกระบอกปืนลงจ่อพื้น ผมได้ยินเสียงถอนหายใจด้วยความโล่งอีกครั้ง
แต่คราวนี้เป็นของผมเอง- - ผู้กองเดินเข้าไปหานักศึกษาคนนั้น ที่ยังคงเอามือปิด
หน้าร้องไห้ เนื้อตัวสั่น ขาอ่อนแรง จนทรุดฮวบลงไปกองอยู่ที่พื้น
“มึงมีอะไรดีวะ”
ผู้กองกระชากคอเสื้อของนักศึกษาคนนั้นอย่างแรง จนกระดุมหลุด เผยให้
เห็นสร้อยเส้นเล็กตรงคอที่แขวนพระเครื่องอยู่องค์หนึ่ง เขาก้มลงหรี่ตามองพระเครื่อง
องค์นั้น พลิกดูไปมาในมือ แล้วถือวิสาสะดึงสร้อยเส้นนั้นหลุดจากคอของนักศึกษา
ยัดใส่กระเป๋าเสื้อตัวเอง ก่อนที่นักข่าวกลุ่มหนึ่งจะเดินผ่านมา และเริ่มถ่ายรูป
นักศึกษา ๓ คนนั้น – “นักศึกษาดวงดี ปืนกระสุนด้านถึง ๓ นัด!”
“ศักดิ์สิทธิ์จริงๆ ”
ผู้กองยกมือที่กระพุ่มพระเครื่ององค์นั้นขึ้นจรดหน้าผาก ก่อนจะสวมคอ
ทุกครั้ง และเมื่อใดก็ตามที่เล่าให้ใครฟังถึงความศักดิ์สิทธิ์ เขามักเอ่ยชื่อผมเข้าไป
เกี่ยวพันอยู่ในประโยคเหล่านั้นด้วย – “ไม่เชื่อ มึงไปถามไอ้ณพดู มันอยู่ในเหตุการณ์
และเป็นคนยิง”
ผมฟังแล้วสะดุ้ง รู้สึกคลื่นไส้จะอาเจียนเสียให้ได้ มันไม่ใช่เรื่องที่น่าอวดโอ่
หรือชื่นชมยินดีแต่อย่างใดเลย ผมไม่อยากมีส่วนร่วมอยู่ในเหตุการณ์หรือประโยค
เหล่านั้นเสียด้วยซ�้า
100 ÇÃó¡ÃÃÁàÃ×èͧÊÑé¹ “¾ÅàÁ×ͧ¡íÒÅѧä·Â”
01-288 Power of Thai People_Edit.indd 100 21/3/2561 BE 10:00
