Page 102 - kpi18630
P. 102
นั่นเป็นสาเหตุหลักที่ท�าให้ผมตัดสินใจลาออก ไปช่วยพี่ชายท�างานรับเหมา
ก่อสร้างแทน และอย่างที่บอก โชคชะตาช่างเล่นตลกร้าย หลังจากนั้นไม่นาน ผู้กอง
ก็จบชีวิตราชการ หันมาเป็นเถ้าแก่เจ้าของร้านขายวัสดุก่อสร้าง ท�าให้วงโคจรชีวิต
ของเราต้องกลับมาทับซ้อนกันอีก แต่พักหลังยังดีหน่อย ที่เขาเริ่มพูดถึงเรื่องนี้
น้อยลง อาจเป็นเพราะผมเคยเตือนเขาว่า มันเป็นเรื่องเก่าที่ไม่ควรพูดถึง โดยเฉพาะ
ขณะนี้ บ้านเมืองของเราก�าลังแตกเป็นเสี่ยง ต้องการความสามัคคีอย่างยิ่ง ความ
คิดต่างไม่ควรเป็นชนวนบาดหมางให้เราต้องท�าร้ายกันอีก เพราะไม่ว่าใคร อยู่ใน
เครื่องแบบหรืออาชีพใดก็ตาม เราต่างเป็นก�าลังส�าคัญของบ้านเมือง - -
“เรื่องผิดพลาดในอดีต ไม่ควรรื้อฟื้น แต่ก็ไม่ใช่แกล้งลืม เราควรต้องจ�าไว้
เป็นบทเรียนว่า อย่าวนย�้ารอยเดิมอีก”
ผมมักพูดอย่างนั้นซ�้าๆ เพราะมันใช้ได้กับทุกยุคจริงๆ !
ไม่รู้เป็นเพราะเชื่อผม หรือเป็นเพราะตอนนี้เราอยู่ในวงการที่ต้องจับค้อน
จับเกรียง มากกว่าปืน เขาเลยไม่ค่อยพูดถึงเรื่องนี้ จนผมนึกว่าเขาลืมไปแล้ว...
ที่ไหนได้ จู่ๆ ก็มีเหตุให้เขากลับมานึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมาอีกครั้ง
“วันนั้น มึงก็เห็นกับตา ว่าพระองค์นี้ศักดิ์สิทธิ์แค่ไหน... มันด้านทั้งสามนัด
แต่กับกู มันโดนทั้งสามนัด!...”
เขาตั้งท่าจะเริ่มฟื้นเหตุการณ์วันนั้นขึ้นมาอีกรอบ ผมรีบโบกมือห้าม เพราะ
ไม่อยากคลื่นไส้อาเจียน ล�าพังบรรยากาศในโรงพยาบาล ก็ใช่ว่าจะน่ารื่นรมย์นัก
ผมเลยพูดตัดบทปลอบใจเขาไปว่า
“ถ้าไม่ศักดิ์สิทธิ์ เถ้าแก่ก็ไม่รอดมานั่งคุยกับผมบนเตียงหรอก ตอนนี้
คงนอนฟังพระสวดที่ศาลาแล้ว”
เขาหัวเราะหึๆ ท�าท่าจะยกเท้าขึ้นถีบผมที่ยืนอยู่ปลายเตียง แต่ไม่ไหว
เพราะยังเจ็บระบมอยู่
“เออ มันก็จริงนะ...”
101
ʶҺѹ¾Ãл¡à¡ÅŒÒ
01-288 Power of Thai People_Edit.indd 101 21/3/2561 BE 10:00
