Page 182 - kpiebook65071

181

4.3.2 ข้อจ�ากัดการคุ้มครองจากการไม่มีค�าว่าสิทธิที่จะถูกลืม

คดี Google Spain v AEPD and Mario Costeja González

ประกอบกับความเห็นของคณะมนตรียุโรป No 6/2016 (2016/c 159/02)
แสดงให้เห็นว่าการนำาข้อมูลออกจากการแสดงผลการค้นหานั้น อาจไม่ส่งผล

ให้มีการ “ลบ” ข้อมูลซึ่งถูกเผยแพร่โดยผู้ควบคุมข้อมูลส่วนบุคคลอื่น
(เช่น สำานักพิมพ์) ทั้งนี้ เพื่อรองรับบริบทของโลกในยุคดิจิทัล (Digital
278
Context) ด้วยเหตุนี้ มาตรา 17 ของ GDPR จึงได้เพิ่มถ้อยคำา คือ
“ (Right to be Forgotten)” เอาไว้ควบคู่กับ “Right to Erasure”

มาตรา 33 ของพระราชบัญญัติคุ้มครองข้อมูลส่วนบุคคล พ.ศ. 2562

ใช้ถ้อยคำา ได้แก่ “ลบหรือท�าลายข้อมูลส่วนบุคคลเป็นข้อมูลที่ไม่สามารถระบุ
ตัวบุคคลที่เป็นเจ้าของข้อมูลส่วนบุคคลได้” โดยไม่ปรากฏคำาว่า “สิทธิที่จะ

ถูกลืม” เอาไว้เช่นเดียวกับมาตรา 17 ของ GDPR และหากพิจารณาประเภท
ของสิทธิที่จะถูกลืมตามที่อธิบายในหัวข้อ 2.1.2 (ในบทที่ 2) แล้วจะเห็นได้ว่า
การรับรองสิทธิของเจ้าของข้อมูลส่วนบุคคลตามกฎหมายในปัจจุบันบัญญัติ

ตัวอย่างของสิทธิที่จะถูกลืม เช่น การลบ ทำาลาย หรือทำาให้ข้อมูลส่วนบุคคล
เป็นข้อมูลที่ไม่สามารถระบุตัวบุคคลที่เป็นเจ้าของข้อมูลส่วนบุคคลได้

โดยไม่ได้บัญญัติถ้อยคำาว่าที่แสดงถึงเนื้อหาของสิทธิที่จะถูกลืมอันเป็นคำาที่
สามารถครอบคลุมสิทธิที่จะถูกลืมประเภทต่าง ๆ

การบัญญัติกฎหมายในลักษณะดังกล่าวโดยไม่ได้บัญญัติคำาว่า
“สิทธิที่จะถูกลืม” เอาไว้ในตัวบทกฎหมาย อาจก่อให้เกิดปัญหาว่าหากผู้ให้บริการ
สืบค้นข้อมูลออนไลน์ซึ่งถูกเจ้าของข้อมูลส่วนบุคคลเรียกร้องให้ดำาเนินการ

ลบหรือทำาลายหรือทำาให้ข้อมูลส่วนบุคคลเป็นข้อมูลที่ไม่สามารถระบุ

278 Statement of the Council’s reasons : Position (EU) No 6/2016 (2016/c
159/02), para 4.6.