Page 185 - kpiebook65071
P. 185
184 บทบัญญัติทางกฎหมายว่าด้วยสิทธิที่จะถูกลืม (Right to be Forgotten)
และแนวทางแก้ไขกฎหมายที่เกี่ยวข้อง
มีสถานะเป็นผู้ควบคุมข้อมูลส่วนบุคคล เนื่องจากเป็นผู้ทำาการเผยแพร่ข้อมูล
ส่วนบุคคลของคนขับรถซึ่งเป็นต้นเหตุให้เกิดอุบัติเหตุที่ทำาให้มีคนเสียชีวิต
ศาลได้ทำาการวินิจฉัยถึงระยะเวลาได้พ้นผ่านไปนับจากวันที่ได้มีการเผยแพร่
ข้อมูลครั้งแรก (โดยศาลได้พิจารณาและชั่งนำ้าหนักถึงเสรีภาพในการแสดง
ความคิดเห็นของหนังสือพิมพ์ด้วย) โดยในคดีนี้ศาลได้สรุปว่า เวลานับจาก
วันเกิดอุบัติเหตุได้ผ่านมานานแล้ว และผู้ก่อเหตุก็ไม่ได้เป็นบุคคลสาธารณะ
กรณีไม่ปรากฏคุณค่าของการที่ยังคงมีชื่อและสกุลของบุคคลที่ก่อเหตุในข่าว
การเกิดสถิติของอุบัติเหตุบนท้องถนนนั้น ยังคงทำาได้โดยไม่ต้องมีชื่อของบุคคลอยู่
4.3.3.2 การสิ้นสุดของเวลา
สื่อมวลชนย่อมมีเสรีภาพในการนำาเสนอข้อมูลข่าวสารต่าง ๆ
ข้อมูลที่สื่อมวลชน เช่น สำานักข่าวนำาเสนอโดยผ่านฐานหนังสือพิมพ์ออนไลน์
อาจถูกค้นหาและเข้าถึงโดยบุคคลทั่วไปในสังคม ศาลในคดี Plaintiff X
v. PrimaDanoi ยอมรับถึงความสำาคัญของสิทธิในการรายงานข้อมูล แต่ก็ได้
วินิจฉัยว่า “ข้อมูลที่มีความอ่อนไหว (Sensitive Information) และข้อมูล
ส่วนตัว (Private Information) ไม่ควรจะถูกทำาให้เข้าถึงได้โดยสาธารณชน
โดยปราศจากการจำากัดเวลา (เว้นแต่สำานักพิมพ์จะได้รับความยินยอมจาก
เจ้าของข้อมูลส่วนบุคคล)
การบัญญัติโดยใช้ถ้อยคำาที่ยืดหยุ่น เช่น “เมื่อข้อมูลส่วนบุคคล
หมดความจำาเป็นในการเก็บรักษาไว้ตามวัตถุประสงค์ในการเก็บรวบรวม ใช้
หรือเปิดเผยข้อมูลส่วนบุคคล” ตามมาตรา 33 ของพระราชบัญญัติคุ้มครอง
ข้อมูลส่วนบุคคล พ.ศ. 2562 ย่อมเปิดโอกาสให้บุคคลที่เกี่ยวข้องสามารถใช้
ดุลพินิจให้เหมาะกับกรณี และช่วยเปิดโอกาสให้มีการชั่งนำ้าหนักประโยชน์
ต่าง ๆ ที่เกี่ยวข้องและอาจขัดแย้งกันในบางกรณี
