Page 122 - kpi20889

บทที่ 4 การดําเนินงานของโรงเรียนโรงเรียนจีนในรัชสมัยพระบาทสมเด็จพระปกเกลาเจาอยูหัว 111

ดวยเหตุนี้ พระวรวงศเธอ พระองคเจาธานีนิวัตจึงมีพระดําริวาควรจะออกพระราชบัญญัติโรงเรียน

109
ราษฎรฉบับใหมขึ้น เพราะเห็นวาพระราชบัญญัติฉบับเดิมนั้นใชมานานแลวและมีจุดบกพรองหลายอยาง108
110
โดยสวนที่เสนาบดีกระธรรมการตองการแกไขจากพระราชบัญญัติเดิม ไดแก109
1. หากตองการตั้งโรงเรียนขึ้นใหม หรือรับตําแหนงผูจัดการหรือครู จะตองไดรับอนุญาตจากทางการ

เสียกอน (ตามกฎหมายเดิม หากสงใบแจงความจํานงตั้งโรงเรียนแลว และไมมีการคัดคานจากทางการไทย
ภายใน 2 เดือน ก็สามารถตั้งโรงเรียนไดเลย)

2. ใหอํานาจผูปกครองทองที่มีอํานาจอนุญาตตั้งหรือสั่งปดโรงเรียนตลอดจนการอนุญาตบุคคลที่จะ

ทําหนาที่เกี่ยวกับโรงเรียน เสนาบดีเปนผูรับปรึกษาหรืออุทธรณอีกชั้นหนึ่ง (ตามกฎหมายเดิม ผูปกครองทองที่
จะตองสงเรื่องใหเสนาบดีเปนผูพิจารณา โดยผูปกครองทองที่จะแสดงความเห็นตามสมควร)

3. กําหนดคุณสมบัติครูนอยในพระราชบัญญัติ โดยใหมีคุณสมบัติเดียวกับครูใหญ110 แตผอนผันเรื่อง
111
วุฒิการศึกษาและอายุ (ตามกฎหมายเดิม ไมมีการกําหนดคุณสมบัติครูนอยในพระราชบัญญัติ)
4. สถานศึกษา คือโรงเรียนจะตองใหเปนสถานสําหรับทําการศึกษาโดยตรง มิใหเปนที่อาศัยซองสุม

เพื่อทําการมิชอบใด ๆ (ตามกฎหมายเดิม ไมมีระบุเกี่ยวกับเรื่องนี้)

5. เพิ่มโทษทั่วไป
6. พระราชบัญญัตินี้ไมมีผูรักษา เห็นควรเติมวา ใหเสนาบดีกระทรวงธรรมการ เปนผูรักษา และมี

อํานาจที่จะออกกฎเสนาบดีได

ในวันที่ 25 พฤษภาคม พ.ศ. 2475 (ค.ศ. 1932) ไดมีการประชุมอภิรัฐมนตรีเกี่ยวกับรางพระราชบัญญัติ

โรงเรียนราษฎรฉบับใหม สมเด็จพระเจาบรมวงศเธอ กรมพระนครสวรรควรพินิต เสนาบดีกระทรวงมหาดไทย

ทรงมีความเห็นวา พระราชบัญญัติโรงเรียนของตางประเทศนั้นเขมงวดมากกวาสยามและมีบทบังคับสําหรับ

109 หอจดหมายเหตุแหงชาติ, ร.7 ศ.2/2 เอกสารกรมราชเลขาธิการ รัชกาลที่ 7 กระทรวงศึกษาธิการ เรื่อง

พระราชบัญญัติโรงเรียนราษฎร (13 ตุลาคม 2460-8 มิถุนายน 2475).
110 เรื่องเดียวกัน.

111 ตามพระราชบัญญัติโรงเรียนราษฎร พ.ศ. 2461 ไดระบุไววาครูใหญคือ “บุคคลผูรับผิดแลชอบสํานองจัดการ
พแนกสั่งสอนวิชาของโรงเรียน แลเปนหัวนาครอบงําครูทั้งหลายในโรงเรียนนั้น ถึงแมวาโรงเรียนใดมีครูแตผูเดียว ครูนั้นใหถือ

วาเปนครูใหญ” ครูใหญจะตองมีอายุไมต่ํากวา 20 ปบริบูรณ ไมเคยตองโทษตามประมวลอาญา ไมมีชื่อเสียงอันเปนมลทิน
และเปนบุคคลผูมีลักษณะตามมาตรา 4 แหงพระราชบัญญัติ กลาวคือ “เปนผูไดรับประกาศนียบัตรประโยคครูมูล ฤา

ใบสําคัญชั้นมัธยมปที่ 6 แหงโรงเรียนรัฐบาล ฤาเปนผูไดรับประกาศนียบัตรอยางอื่น ฤาประกอบดวยคุณวุฒิเหนปาน
นั้น อันเสนาบดีธรรมการจะไดสําแดงรับรองวาเทียบทัดกับประกาศนียบัตรแหงโรงเรียนรัฐบาลได แตวาในผูที่ไดรับ
เทียบประกาศนียบัตรเทียบคุณวุฒินี้จะตองมีความรูภาษาไทพูดไดพอประมาณดวย ฯ” ถาครูใหญไมเปนไปตามที่

พระราชบัญญัติระบุไว ก็จะไมไดรับอนุญาตใหดํารงโรงเรียนหรือเปดโรงเรียนได.