Page 113 - kpi18630
P. 113
เสียงพนักงานตอบว่าขาดอีกสิบบาท ลูกน้องผมที่อยู่ด้านหลังก�าลังจะเข้า
จ่าย ผมวอบอกไปว่าอย่าเพิ่ง เดี๋ยวค่อยให้ป้าภายหลัง ตอนลูกผมออกจากร้านแล้ว
อยากให้แกรู้สึกดีกับมนุษย์ที่มีน�้าใจคนหนึ่ง
หนูนิดรับสินค้าแล้วหันไปยกมือไหว้ขอบคุณป้าอย่างเรียบร้อย ลูกน้องผม
แอบใช้โทรศัพท์มือถือถ่ายภาพมาให้ดู ลูกสาวออกมาถึงหน้าเซเว่นก็เจอหมาตัวเดิม
ที่กระดิกหางให้อีก เธอจึงหยิบไส้กรอกยื่นใกล้ปากหมาแล้ววางลงบนพื้น หมางับ
ไปกินทันที เอ้า ลูกเรา ผมหันไปพูดกับภรรยา ช่างเหอะ ลูกเรามีน�้าใจ ดีแล้ว คราว
หลังค่อยสอนว่าคนละเรื่องกัน แยกกันระหว่างค�าสั่งซื้อที่รับจากพ่อกับน�้าใจที่ให้
จะเข้าใจหรือไม่เข้าใจก็อีกเรื่อง
ขากลับบ้านกลับราบรื่นปลอดโปร่ง ไม่มีทั้งคนหมาและคนจรหรือ
เหตุการณ์คาดไม่ถึงเกิดขึ้น ลูกสาวผมเดินถือถุงอาหารเข้าบ้านอย่างร่าเริงแล้ว
เล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตลอดทางอย่างตื่นเต้นสนุกสนาน ราวกับผจญภัยในดิน
แดนมหัศจรรย์ปานนั้น
ผมดีใจที่ลูกมีความสุข
“ลูกก็คงมีบทเรียนชีวิตอีกหนึ่งครั้ง” ผมหันพูดกับภรรยา
“ค่ะ ลูกจะเรียนรู้และเข้าใจอย่างไรนั่นเป็นก�าไรและไม่ส�าคัญเท่า “ ภรรยา
ผมกล่าว
ตอนที่ผมกับภรรยาก�าลังยืนรอรับลูกที่หน้าบ้าน ผมบอกภรรยาว่า “ปล่อย
นกไปเถอะ สงสาร”
ภรรยาตอบว่า “ปล่อยไปก็ตาย มันยังไม่พร้อม ที่ส�าคัญมันถูกดูแลมาให้
มีกินอยู่ตลอด มันหาอาหารเองไม่เป็น และนึกว่าโลกนี้ปลอดภัย”
ท�าให้ผมนึกถึงลูกขึ้นมาได้ ผมมองไปยังตู้ปลาทองก็คงเหตุผลเดียวกัน
ปลาทองถูกพัฒนาสายพันธุ์มาให้เป็นปลาสวยงาม ส�าหรับมนุษย์เอาไว้ดูเล่น
เพลิดเพลิน หากปล่อยลงแม่น�้าล�าคลองก็ต้องตายแน่นอนและอย่างเร็วด้วย
“ถ้าอย่างนั้น เราควรดูแลลูกเราอย่างไร เพื่อไม่ให้เป็นอย่างนกหงส์หยก
และปลาทอง” ผมถามภรรยาแต่ก็เหมือนถามตัวเองเช่นกัน #
112 ÇÃó¡ÃÃÁàÃ×èͧÊÑé¹ “¾ÅàÁ×ͧ¡íÒÅѧä·Â”
01-288 Power of Thai People_Edit.indd 112 21/3/2561 BE 10:00
