Page 110 - kpi18630

ไปตรงๆ เกิดฝาท่อนั้นช�ารุด ผมเองก็ท�าเช่นนี้เวลาเดินถนน “พี่ไม่เคยไว้ใจฝาท่อใน
ประเทศเรา จึงต้องฝึกให้ลูกท�าเป็นนิสัย” ผมบอกกับภรรยา
จากบ้านเราถึงป้อมยามรักษาความปลอดภัยหน้าหมู่บ้านราวๆ ร้อยเมตร

ช่วงตรงนี้คาดหมายว่าปลอดภัยนี้แต่ก็ยังมีลูกน้องผมแสตนบายไว้หนึ่งคน คอยดูรถ
ที่วิ่งเข้าออก อย่างที่บอกกับภรรยา แม้แต่ถนนในหมู่บ้าน คนก็ยังคิดว่ารถคือเจ้าของ
ถนน เล็กกว่ารถต้องระวังตัวเอง “เรามักเจอความคิดอย่างนี้เสมอสะท้อนมายังวิธี
การขับรถที่ไม่สนใจวัตถุสิ่งของสิ่งมีชีวิตที่เล็กกว่า ที่เขาระวังคือไม่ให้มีเรื่อง เขาไม่
ได้รักชีวิตมากกว่าไม่อยากเสียเวลาหรือเกิดเรื่องราวให้เสียเวลา พี่คิดอย่างนี้”

หนูนิดผ่านป้อมยามฯ ยามถามว่าจะไปไหนหรือ ผมได้ยินเสียง เมื่อลูกหัน
ไปมองยามฯ คนนั้น ผมจึงจ�าหน้าได้ แต่ผมบอกล่วงหน้ายามไว้แล้วว่าให้แค่ทัก บอก
พร้อมเงินสองร้อยบาทใส่กระเป๋าเสื้อเขา เขายิ้มให้ลูกสาวผมพร้อมกับยกแผงกั้นรถ

เข้าออกขึ้นสูง รอจนหนูนิดผ่านไปก่อนค่อยกดปล่อยลง
ผ่านร้อยเมตรไปแล้ว ต้องเลี้ยวซ้ายเพื่อตรงไปร้านเซเว่นฯ หนูนิดมอง
ซ้ายขวา ท�าเอาผมยิ้มออกอีกครั้ง ผมเคยสอนให้ลูกดูซ้ายขวาก่อนก้าวลงถนน
เพราะถนนช่วงต่อไปนี้ไม่มีฟุตบาท เป็นทางสัญจรปะปนกันของคนเดินเท้าและ
รถใช้ถนน รวมถึงจักรยาน หาบเร่ รถเข็นขายอาหารขายผลไม้ ความระแวดระวัง

จึงต้องเพิ่มขึ้น
หนูนิดเดินไปเรื่อยๆ อีกราวสิบก้าว ปรากฏว่าสิ่งไม่คาดคิดแรกก็เกิดขึ้น
หมาจรมาจากไหนไม่รู้เห่าลูกผม ขนาดตัวของมันท�าให้ผมตกใจ มันสูงกว่าลูกผม

ราวคืบ ปกติหมาพวกนี้เมื่อเห็นเด็กเล็กมักกระโดดเข้าใส่ มันเห่าแยกเขี้ยว ตั้งขา
เกร็งขา เห็นชัดเจนในกล้องกระดุมที่ผมมองผ่าน ราวกับเตรียมกระโจนใส่เมื่อเข้า
ใกล้กว่านี้ แต่ลูกน้องผมที่อยู่ออกไปสามสิบเมตรมาถึงอย่างรวดเร็ว กระทืบเท้า
ลงพื้นจนเจ้าหมามันตกใจ วิ่งหางจุกตูดหายไปในรั้วสังกะสีริมทางที่ล้อมที่ดินรกร้าง
ว่างเปล่า ผมถอนหายใจพรู…

ผมดีใจอีกที่ลูกสาวผมยกมือไหว้ลูกน้องผมที่เธอก็ไม่รู้ว่าคือใคร ลูกน้องผม
ท�าท่ายิ้มแล้วยีหัวลูกผมอย่างเอ็นดู ก่อนจะถามว่า ไปไหนหรือ ผมมักจะสอนลูก

109
ʶҺѹ¾Ãл¡à¡ÅŒÒ

01-288 Power of Thai People_Edit.indd 109 21/3/2561 BE 10:00