Page 62 - kpi17073
P. 62
การประชุมวิชาการ
สถาบันพระปกเกล้า ครั้งที่ 16 61
คงจำเป็นจะต้องมีการสร้างองค์กรเพื่อช่วยให้สิ่งที่สั้นๆ นั้น มันสามารถยาวได้ในอนาคต
โดยการวินิจฉัย ตีความ ในช่วงเวลาที่ผ่านมานั้น เรามีปัญหาการเมืองมากและเรามีความไม่น่า
เชื่อมั่นและน่ามั่นใจเกิดขึ้นมาก ถกเถียงกันมากว่า อันนั้นทำได้หรือทำไม่ได้ ยังไม่พูดว่าควรทำ
หรือไม่ แม้แต่เห็นว่าควรทำ ยังเถียงว่าจะทำได้หรือ นายกรัฐมนตรีมาตรา 7 มีได้ไหม
จนกระทั่งในที่สุดยุบสภาแล้ว นายกรัฐมนตรีลาออกซ้ำเสียอีกทีได้ไหม รัฐมนตรีอื่นลาออก
ในระหว่างยุบสภาได้ไหม ระหว่างยุบสภา ปรับ ครม. รัฐมนตรีใหม่ได้ไหม ปัญหาเหล่านี้มีสารพัด
แล้วยังจะมีปัญหาอื่นอีกมากมาย แม้กระทั่งปัญหาเรื่องการทำหนังสือสัญญาระหว่างประเทศ
ตามมาตรา 190 รัฐบาลจะทำสักฉบับก็ถือว่าวุ่นวายไปหมด ตรงนี้จึงควรมีองค์กรช่วยแก้ปัญหา
ความจริงการแก้ปัญหาก็คือ หนึ่ง เขียนให้มันยาวละเอียด สักเจ็ดร้อยมาตรา คงจะคลุมได้หมด
ถ้าทำอย่างนั้นคงวิกลจริตไปเลย อาจารย์บวรศักดิ์ ต้องไปไหว้เจ้าพ่อหลักเมืองอีก 7 ครั้ง เขียนสั้น
ได้เขียนกระชับได้ แต่มันจะต้องมีองค์กรมาช่วย ผมมานึกถึงรัฐธรรมนูญสหรัฐอเมริกาซึ่งเขียน
มาสองร้อยกว่าปี เขาเขียนสั้นๆ เท่านั้น freedom of speech, freedom of the press วันนี้
ศาลสามารถตีความได้ว่า คำนี้มันรวมถึงการติดต่อสื่อสารทางโทรทัศน์ ดาวเทียม ทวิตเตอร์
สารพัดโซเชียลมีเดีย ทั้งๆ ที่ผู้ร่างรัฐธรรมนูญเมื่อสมัย 200 กว่าปีที่แล้วไม่นึกว่าจะมีสื่อแบบนี้
เกิดขึ้นในโลก วันนี้ไม่ต้องแก้รัฐธรรมนูญก็ตีความได้ รัฐธรรมนูญของบางประเทศเสียอีกที่เขียน
ใหม่ ผมเคยเห็นรัฐธรรมนูญอียิปต์เขียนว่า เมื่อผู้ต้องหาถูกดำเนินคดีอาญามีสิทธิที่จะมีทนาย
ที่ปรึกษากฎหมาย มีสิทธิที่จะมีทุกอย่างสารพัด ทั้งๆ ที่หลายประเทศเขาเขียนคำเดียวว่ามีสิทธิ
ที่จะมีทนาย ผมถามคนอียิปต์ว่าทำไมต้องเขียนอีกสามบรรทัด เขาบอกว่าถ้ามีสิทธิที่จะมีทนาย
อย่างเดียวก็จะไม่มีสิทธิที่จะมีที่ปรึกษา สรุปคือเขียนหมดเลย ผมถามว่าทำไมไม่แปลเอาล่ะ เขาบอกว่า
ไม่ไว้ใจคนแปลเพราะประเดี๋ยวแปลแคบ ที่จริงถ้าหากว่าเราสร้างองค์กรช่วยในการตีความแล้ว
ไม่ต้องรอให้เกิดปัญหา สามารถส่งเรื่องให้วินิจฉัยตีความได้ คล้ายๆ ขอความเห็นล่วงหน้าแต่ต้อง
เข้าตามตรอกออกทางประตู ไม่ใช่ว่าใครสงสัยก็ยื่นได้ส่งได้ ต้องมีการผ่านทางขั้นทางตอนของมัน
เช่น ครม.ต้องสงสัย สภาฯต้องมีมติ ทำนองนั้น ศาลต้องรับในการวินิจฉัยให้ความเห็น ผมว่ามัน
จะแก้ปัญหาอะไรได้เยอะ คือกันไว้ดีกว่าแก้ ดีกว่าต้องมาตะลุมบอนกันก่อน แต่ปรากฏว่าที่ผ่าน
มาคือ รัฐบาลไม่แน่ใจว่าตัวเองจะทำหนังสือสัญญาฉบับนี้ทำได้ไหม ทำได้เองหรือต้องขอความเห็น
ชอบสภาฯ ปรึกษากฤษฎีกา เขาบอกว่าเป็นเรื่องตีความรัฐธรรมนูญ กฤษฎีกาไม่กล้าให้ความเห็น
เพราะกลัวหน้าแตก ส่งต่อไปศาลรัฐธรรมนูญ ศาลบอกว่าศาลรัฐธรรมนูญไม่ใช่ที่ปรึกษากฎหมาย
รัฐบาล รัฐบาลเก่งมีที่ปรึกษาเยอะไปถามเอาเองสิ ถามแล้วเขาไม่ตอบ ก็ลองทำก่อนดูสิ วันหลัง
ใครเห็นว่าผิดก็มาฟ้องศาล จะได้วินิจฉัยให้ แล้วถ้าทำเข้าแล้วมีมือดีส่งถึงศาลรัฐธรรมนูญว่า
รัฐบาลทำผิด ทีนี้ไม่ให้ความเห็นแล้วแต่จะชี้ถูกชี้ผิด เกิดศาลวินิจฉัยว่า ที่ทำไปผิดทำไม่ได้ เช่น
เรื่อง MOU เขาพระวิหาร ถ้าทำไปแล้วก็ต้องถอดถอน มันก็วนอยู่อย่างนี้ ในที่สุดก็จะไม่มีใคร
กล้าตัดสินใจ ไม่มีใครกล้าทำอะไร นี่ก็เป็นทางหนึ่งที่ช่วยแก้ปัญหาได้เรื่องดุลแห่งอำนาจ
การแก้ไขรัฐธรรมนูญก็เป็นปัญหาอีกปัญหาหนึ่ง เมื่อประมาณเกือบ 20 ปีมาแล้ว ผมเคย
พูดกับอาจารย์บวรศักดิ์ตั้งแต่เรายังเป็นละอ่อนด้วยกันทั้งคู่ว่า ทำไมรัฐธรรมนูญต้องมีฉบับเดียว
ในเวลาเดียว ทำไมเราไม่เขียนรัฐธรรมนูญสักสองสามฉบับ แยกกันเป็นส่วนๆ รัฐธรรมนูญฉบับที่
หนึ่งว่าด้วยเรื่องโน้น รัฐธรรมนูญฉบับที่สองว่าด้วยเรื่องนี้ ที่สามว่าด้วยเรื่องนั้น ร่างพร้อมกัน
