Page 61 - kpiebook65071

60 บทบัญญัติทางกฎหมายว่าด้วยสิทธิที่จะถูกลืม (Right to be Forgotten)
และแนวทางแก้ไขกฎหมายที่เกี่ยวข้อง

หรือสิ่งบอกลักษณะอื่นที่ทำาให้รู้ตัวผู้นั้นได้ เช่น ลายพิมพ์นิ้วมือ แผ่นบันทึก

ลักษณะเสียงของคนหรือรูปถ่าย และให้หมายความรวมถึงข้อมูลข่าวสาร
เกี่ยวกับสิ่งเฉพาะตัวของผู้ที่ถึงแก่กรรมแล้วด้วย 71

อย่างไรก็ตาม มีข้อสังเกตว่าข้อยกเว้นการที่เจ้าหน้าที่อาจมีคำาสั่ง

ไม่เปิดเผยรายงานการแพทย์หรือข้อมูลข่าวสารส่วนบุคคลนั้น แม้ว่าจะมี
วัตถุประสงค์ในการคุ้มครองความเป็นส่วนตัวของบุคคล กล่าวคือ ป้องกัน
มิให้มีการรุกลำ้าสิทธิส่วนบุคคลโดยไม่สมควร แต่อำานาจของหน่วยงานรัฐนั้น

มิได้มีลักษณะเป็นสิทธิที่จะถูกลืม เนื่องจากไม่ได้กำาหนดถึงการลบ ทำาลาย
หรือทำาให้รายงานการแพทย์และข้อมูลข่าวสารส่วนบุคคลกลายเป็นข้อมูล

ที่ระบุตัวตนของเจ้าของข้อมูลส่วนบุคคลได้เมื่อหมดความจำาเป็นที่หน่วยงาน
รัฐจะต้องประมวลผลข้อมูลส่วนบุคคลอีกต่อไป

3.1.1.3 พระราชบัญญัติคุ้มครองข้อมูลส่วนบุคคล พ.ศ. 2562

พระราชบัญญัติคุ้มครองข้อมูลส่วนบุคคล พ.ศ. 2562 ถูกตราขึ้น
เพื่อคุ้มครองข้อมูลส่วนบุคคลเป็นการทั่วไป เพื่อกำาหนดหลักเกณฑ์ กลไก

หรือมาตรการกำากับดูแลเกี่ยวกับการให้ความคุ้มครองข้อมูลส่วนบุคคล
ที่เป็นหลักการทั่วไป ในส่วนของการคุ้มครองสิทธิที่จะถูกลืมนั้น ถูกสะท้อน
72
ผ่านสิทธิในการ“เรียกร้อง” ให้ผู้ควบคุมข้อมูลส่วนบุคคลดำาเนินการลบหรือ
ทำาลาย หรือทำาให้ข้อมูลส่วนบุคคลเป็นข้อมูลที่ไม่สามารถระบุตัวบุคคล
ที่เป็นเจ้าของข้อมูลส่วนบุคคลได้ตามมาตรา 33 ของพระราชบัญญัติคุ้มครอง

ข้อมูลส่วนบุคคล พ.ศ. 2562 และหน้าที่ของผู้ควบคุมข้อมูลส่วนบุคคล
ในการลบทำาลายข้อมูลส่วนบุคคลตามมาตรา 37 (3) ของพระราชบัญญัติ

คุ้มครองข้อมูลส่วนบุคคล พ.ศ. 2562

71 พระราชบัญญัติข้อมูลข่าวสารของราชการ พ.ศ. 2540, มาตรา 4.
72 Ibid, หมายเหตุ,