Page 59 - kpiebook65071
P. 59
58 บทบัญญัติทางกฎหมายว่าด้วยสิทธิที่จะถูกลืม (Right to be Forgotten)
และแนวทางแก้ไขกฎหมายที่เกี่ยวข้อง
จึงเป็นการละเมิดต่อโจทก์ตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์
64
มาตรา 420 จะเห็นได้ว่า ศาลฎีกาได้อาศัยหลักกฎหมายในเรื่องละเมิด
ตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 420 มาเป็นฐาน
ในการวินิจฉัยความรับผิดของสื่อมวลชนทั้งที่ มาตรา 420 นั้น ไม่ได้บัญญัติ
ถึงสิทธิในความส่วนตัวโดยตรงแต่บัญญัติถึง “ชีวิตก็ดี แก่ร่างกายก็ดี
อนามัยก็ดี เสรีภาพก็ดี ทรัพย์สินหรือสิทธิอย่างหนึ่งอย่างใด”
3.1.1.2 พระราชบัญญัติข้อมูลข่าวสารของราชการ
พ.ศ. 2540
ในคดี U.S. Department of Justice v. Reporters Committee
ได้แสดงให้เห็นว่า ข้อมูลที่ถูกเก็บรวบรวมโดยรัฐนั้น อาจก่อให้เกิดสถานการณ์
ที่จะต้องมีการใช้สิทธิที่จะถูกลืมได้ เช่น เป็นกรณีที่ข้อมูลส่วนบุคคลของ
ปัจเจกบุคคลถูกเก็บรวบรวมโดยเจ้าหน้าที่รัฐในกระบวนการยุติธรรม การเปิดเผย
ข้อมูลข่าวสารที่อยู่ในความครอบครองหรือควบคุมดูแลของหน่วยงานของรัฐนั้น
เป็นหน้าที่ประการหนึ่งของหน่วยงานรัฐในประเทศไทยตามพระราชบัญญัติ
ข้อมูลข่าวสารของราชการ พ.ศ. 2540 ทั้งนี้ เพื่อให้ประชาชนมีโอกาส
กว้างขวางในการได้รับข้อมูลข่าวสารเกี่ยวกับการดำาเนินการต่าง ๆ ของรัฐ
เป็นสิ่งจำาเป็น และเพื่อที่ประชาชนจะสามารถแสดงความคิดเห็นและใช้สิทธิ
ทางการเมืองได้โดยถูกต้องกับความเป็นจริง ที่เป็นการส่งเสริมให้มีความเป็น
รัฐบาลโดยประชาชนมากยิ่งขึ้นอันเป็นการส่งเสริมระบอบประชาธิปไตย 65
โดยหลักแล้ว ข้อมูลข่าวสารที่อยู่ในความครอบครองหรือควบคุม
ดูแลของหน่วยงานของรัฐ ไม่ว่าจะเป็นข้อมูลข่าวสารเกี่ยวกับการดำาเนินงาน
ของรัฐหรือข้อมูลข่าวสารเกี่ยวกับเอกชน (ข้อมูลข่าวสารของราชการ)
64 คาพิพากษาศาลฎีกาที่ 4893/2558.
65 พระราชบัญญัติข้อมูลข่าวสารของราชการ พ.ศ. 2540, หมายเหตุ.
