Page 143 - kpiebook65071
P. 143
142 บทบัญญัติทางกฎหมายว่าด้วยสิทธิที่จะถูกลืม (Right to be Forgotten)
และแนวทางแก้ไขกฎหมายที่เกี่ยวข้อง
ข้อมูลส่วนบุคคลที่ใช้เพื่อการวิจัยทางการแพทย์ระดับทุติยภูมิและร้องขอ
ให้ลบข้อมูลส่วนบุคคลดังกล่าวเหล่านั้นออกจากฐานข้อมูลการวิจัย
โดยตามข้อเท็จจริงนั้นปรากฏว่า NHIA ซึ่งเป็นองค์กรที่ทำาหน้าที่เก็บ
รวบรวมข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้สิทธิคุ้มครองด้านประกันสุขภาพแก่ประชาชน
ภายในประเทศ โดยมีอำานาจในการให้บริการด้านประกันสุขภาพและการเก็บ
รวบรวมข้อมูลส่วนบุคคลตามที่กฎหมายกำาหนดไว้เพื่อวัตถุประสงค์ในการอนุมัติ
การขอรับค่าสินไหมทดแทนจากประกันสุขภาพ ได้มีการแบ่งปันข้อมูลส่วนบุคคล
ที่เป็นข้อมูลสุขภาพของเจ้าของข้อมูลส่วนบุคคลไปยังกระทรวงสุขภาพและ
สวัสดิการแห่งรัฐ (Ministry of Health and Welfare : MHW) เพื่อสร้าง
ฐานข้อมูลการวิจัย MHW ในขณะที่แม้ว่าข้อมูลการวิจัยของ NHI ที่ได้เปิดเผย
ให้กับ MHW เพื่อการเข้าถึงแบบสาธารณะนั้น เป็นข้อมูลส่วนบุคคลที่ไม่อาจ
ระบุตัวตนได้โดยตรง แต่ข้อมูลสุขภาพที่อยู่ในฐานข้อมูลของ NHI นั้นยังคง
สามารถถูกเชื่อมโยงไปยังชุดข้อมูลต่าง ๆ และชุดข้อมูลต่าง ๆ เหล่านั้น
สามารถเข้าถึงได้โดยการใช้ข้อมูลบ่งชี้ตัวตนจำาเพาะที่ใช้กันอย่างทั่วไป ซึ่งก็คือ
หมายเลขประจำาตัวประชาชนนั้นเอง
ในคดีนี้ ศาลฎีกาได้ตัดสินว่าโจทก์ซึ่งเป็นบุคคลธรรมนั้น ไม่อาจใช้
สิทธิในการร้องขอให้ทำาการลบข้อมูลส่วนบุคคลได้ เนื่องจากการเก็บรวบรวม
ข้อมูลส่วนบุคคลเหล่านั้นได้ถูกเก็บรวบรวมโดยชอบด้วยกฎหมาย กล่าวคือ
กฎหมายได้ให้อำานาจให้การเก็บรวบรวมข้อมูลส่วนบุคคลเหล่านั้น
โดยไม่อาศัยความยินยอมของเจ้าของข้อมูลส่วนบุคคล สิทธิในการเลือก
ที่จะไม่รับจะไม่สามารถใช้บังคับได้ หากว่าข้อมูลส่วนบุคคลนั้นถูกเก็บรวบรวม
เพื่อวัตถุประสงค์ของการวิจัยทางการแพทย์ และโดยที่ข้อมูลส่วนบุคคลได้ถูกทำา
ให้เป็นข้อมูลนิรนาม แม้จะไม่จำาเป็นต้องทำาให้เป็นข้อมูลนิรนามทั้งหมด 220
220 Supreme Administrative Court 106 Pan Zi No. 54.
