Page 137 - kpiebook65071

136 บทบัญญัติทางกฎหมายว่าด้วยสิทธิที่จะถูกลืม (Right to be Forgotten)
และแนวทางแก้ไขกฎหมายที่เกี่ยวข้อง

ที่มีความคล้ายคลึงกับมาตรา 47 ของ UK DPA 2018 ซึ่งเป็นบทบัญญัติรับรอง

สิทธิของเจ้าของข้อมูลส่วนบุคคลในการร้องขอให้ลบหรือจำากัดการประมวล
ผลข้อมูล (Right to Erasure or Restriction of Processing) และสามารถ
209
เทียบเคียงได้กับสิทธิขอให้ผู้ควบคุมข้อมูลส่วนบุคคลดำาเนินการลบหรือทำาลาย

ตามมาตรา 33 ของพระราชบัญญัติคุ้มครองข้อมูลส่วนบุคคล พ.ศ. 2562 ได้

การบังคับใช้สิทธิที่จะถูกลืมในประเทศญี่ปุ่นเผชิญกับความท้าทาย

จากความจำาเป็นในการชั่งนำ้าหนักระหว่างสิทธิในความเป็นส่วนตัวและ
สิทธิในการเข้าถึงข้อมูลส่วนบุคคลเช่นเดียวกับกรณีศึกษาในสหภาพยุโรป
(เช่น คดี Plaintiff X v. PrimaDanoi) โดยปรากฏตามคดี Google

ซึ่งศาลฎีกาได้นำาสิทธิในการรับรู้ (Right to Know) ของสังคมมาชั่งนำ้าหนัก
กับสิทธิในความเป็นส่วนตัว ดังนั้น ในการตีความขอบเขตของสิทธิ

ในการเข้าถึงข้อมูล (Right to Information) ซึ่งถือได้ว่าเป็นข้อจำากัดประการหนึ่ง
ของสิทธิที่จะถูกลืมจึงอาจพิจารณาถึงสิทธิในการรับรู้ของสังคมด้วย

3.6 เขตปกครองพิเศษไต้หวัน

รัฐธรรมนูญของไต้หวัน (Constitution of the Republic of China
210
(Taiwan)) ได้รับรองถึงสิทธิในความเป็นส่วนตัวของบุคคลเอาไว้อย่างชัดแจ้ง
นอกจากนี้ ไต้หวันมีการประกาศใช้ Personal Data Protection Act 2015
(“TW PDPA 2015”) และ Enforcement Rules of the Personal Data

Protection Act (“TW PDPA Enforcement Rules”) รวมไปถึงคำาสั่งต่าง ๆ
เพื่อบังคับใช้กับการคุ้มครองข้อมูลส่วนบุคคลภายในประเทศ กฎหมาย PDPA
ได้ถูกประกาศใน พ.ศ. 2558 และมีผลใช้บังคับในอีกหนึ่งปีถัดมาจากวันที่

209 โปรดดูรายละเอียดในหัวข้อ 3.3.1.1.
210 Constitution of the Republic of China (Taiwan), Section 12.