Page 110 - kpiebook65071

109

อย่างมีนัยสำาคัญ กล่าวคือบางประเทศไม่ได้มีการรับรองสิทธิที่จะยกเลิก

การอ้างอิง 154

ในการวินิจฉัยคดี Google LLC v CNIL นั้น CJEU ได้แสดงให้
เห็นว่าสิทธิที่จะถูกลืมตามกรอบกฎหมายของสหภาพยุโรปนั้น ไม่ได้กล่าวถึง

“ขอบเขตในการบังคับในเชิงพื้นที่” โดยเฉพาะยิ่งในประเด็นที่ว่าคำาสั่ง
ให้นำาข้อมูลออกจากระบบการสืบค้นนั้นจะมีผลบังคับในประเทศใดบ้าง

แม้การนำาข้อมูลออกจากระบบ “ควร” จะถูกคุ้มครองในทุกประเทศสมาชิก
แต่อย่างไรก็ตาม การคุ้มครองสิทธินี้ก็ยังไม่ได้เป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน
ในทุกประเทศ ด้วยเหตุนี้ การคุ้มครองสิทธิในความเป็นส่วนตัวในมิติของ
155
การร้องขอให้นำาข้อมูลออกจากระบบนั้น จะต้องคำานึงถึงกรอบทางกฎหมาย
และระดับการคุ้มครองสิทธินี้ในแต่ละประเทศอีกด้วย

เมื่อพิจารณาพัฒนาการทางประวัติศาสตร์ของสิทธิที่จะถูกลืม
ในสหภาพยุโรปแล้ว ประกอบกับคดีเกี่ยวกับการคุ้มครองสิทธิที่จะถูกลืม
ซึ่งถูกวินิจฉัยโดย CJEU แล้วกล่าวได้ว่า “สิทธิที่จะถูกลืม” ของเจ้าของข้อมูล

ส่วนบุคคลนั้นถูกคุ้มครองโดย Directive 95/46/EC ตั้งแต่ก่อนการประกาศ
ใช้ GDPR โดย Directive 95/46/EC ได้กล่าวถึงสิทธิในการขอให้ลบข้อมูล

(Erasure) เป็นส่วนหนึ่งของสิทธิเข้าถึงข้อมูล (Right of Access) ต่อมา
จึงได้มีการเพิ่มเติมคำาว่า “สิทธิที่จะถูกลืม” ในตัวมาตรา 17 ของ GDPR
การเพิ่มเติมตัวบทกฎหมายรองรับสิทธิที่จะถูกลืมทำาให้สิทธิของเจ้าของ

ข้อมูลส่วนบุคคลนี้มีความชัดเจนในทางเนื้อหามากยิ่งขึ้น เนื่องจากกฎหมาย
ได้บัญญัติถึงรายละเอียดเกี่ยวกับเหตุที่จะต้องมีการลบข้อมูลส่วนบุคคล

154 Ibid, para 59 to 60.
155 Global Freedom of Expression, ‘Google LLC v. National Commission on
Informatics and Liberty (CNIL)’ (Columbia University, September 2019) <https
://globalfreedomofexpression.columbia.edu/cases/google-llc-v-national-
commission-on-informatics-and-liberty-cnil/> accessed 3 October 2021.