Page 42 - b29256_Fulltext
P. 42

บทที่ 3


                                    นโยบายการแพทย์และการสาธารณสุขไทยผลจาก

                                     “ตัวตนสยามใหม่” ในความสัมพันธ์กับนานาชาติ


                             และองค์กรระหว่างประเทศช่วงระหว่างสงครามโลกครั้งที่ 1-2




                   การจะเข้าใจความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นกับนโยบายการแพทย์และการสาธารณสุขในรัชสมัยพระบาทสมเด็จ

            พระปกเกล้าเจ้าอยู่หัว พ.ศ. 2468-2477 (ค.ศ. 1925-1934) นั้น ขาดเสียไม่ได้ที่จะต้องให้ความสำคัญในบริบทการ

            เปลี่ยนแปลงการเมืองระหว่างประเทศระหว่างสงครามใหญ่สองครั้ง นั่นคือเน้นประเด็นสำคัญที่การศึกษาเกี่ยวกับ

            นโยบายสาธารณสุขที่เป็นผลมาจากองค์การระหว่างเทศจัดตั้งสันนิบาตชาติ (League of Nation, 2463-2489/1920-
            1946) หลังสงครามโลกครั้งที่ 1 เมื่อวันที่ 10 มกราคม พ.ศ. 2463 (ค.ศ.1920) จนกระทั่งยุบเลิก 20 เมษายน 2489 (

            ค.ศ. 1946) สยามเป็นรัฐสมาชิกแรกเริ่มในจำนวน 50 รัฐ มีสถานะเท่าเทียมกันและยอมรับในเอกราช


                   ในเวลาต่อมามีการตั้งองค์กรสุขภาพ (Health Organization) ขึ้นในสันนิบาตชาติเพื่อสร้างความร่วมมือ

            นานาชาติด้านสาธารณสุขและการแพทย์ มีความตกลงที่รัฐสยามต้องลงสัตยาบันแล้วมาอนุวรรตให้กฎหมายในประเทศ

            เป็นไปตามข้อตกลง มีความช่วยเหลือและร่วมมือรวมทั้งองค์ความรู้จากนานาชาติเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของนโยบายการ

            สาธารณสุขที่สำคัญ โรคเรื้อน มาลาเรีย อหิวาตกโรค และยาเสพติด เช่น การสำรวจยุงในปี 2473 โดยนายแพทย์
            อานิกสไตน์สมาชิกคณะกรรมาธิการไข้จับสั่นของสันนิบาตชาติ กล่าวได้ว่าในกระบวนการจัดระเบียบโลกใหม่

            ขบวนการชาตินิยมและการตั้งองค์กรระหว่างประเทศ สันนิบาตชาติทำให้สยามรัฐเล็กมีตัวตนขึ้นมาเท่าเทียมและ

            ยอมรับจากชาติมหาอำนาจเจ้าอาณานิคม การแพทย์และการสาธารณสุขร่วมมือกันเพื่อควบคุมจัดการโรคระบาดของ

            โลก
               97

                   ผลของการเข้าร่วมมือกับองค์การนานาชาติและความช่วยเหลือจากต่างประเทศที่สำคัญนั้น ทำให้เกิดความ

            เปลี่ยนแปลงสำคัญของการแพทย์และสาธารณสุขของไทยดังต่อไปนี้

            3.1 การเป็นเจ้าภาพจัดประชุมนานาชาติของสมาคมเวชศาสตร์เขตร้อนในตะวันออกไกล


                   บทบาทและความสำคัญของสยามในฐานะสมาชิกองค์การสุขภาพระหว่างประเทศในสันนิบาตชาติปรากฏ

            ชัดเจนอย่างยิ่ง เมื่อในปี พ.ศ. 2473 สยามได้ถูกเลือกให้เป็นเจ้าภาพจัดประชุมนานาชาติของสมาคมเวชศาสตร์เขตร้อน
            ในตะวันออกไกล (Far Eastern Association of Tropical Medicine) เป็นสาขาหนึ่งขององค์กรสุขภาพระหว่างประเทศที่





                   97  ธีระ นุชเปี่ยม, ตัวตนใหม่ของสยามในโลกา: การต่างประเทศในสมัยรัชกาลที่ 7 (กรุงเทพฯ: มูลนิธิประชาธิปก-รำไพพรรณี,

            2559), หน้า 84-95.
                                                            41
   37   38   39   40   41   42   43   44   45   46   47