Page 116 - 22816_Fulltext

93

มัณนาน มามะ. (2019). ศิลปศึกษากับการส่งเสริมสันติวัฒนธรรม. Humanities, Social Sciences
and arts, 12(2).

มูลนิธิเพื่อการศึกษาและพัฒนามุสลิมอีสาน. (2565). สันติวัฒนธรรมบนสื่อออนไลน์: ความท้าทายแห่ง

ยุคสมัย. กรุงเทพฯ: นัตวิดาการพิมพ์.

สมิทธิรักษ์ จันทรักษ์. (2557). การพัฒนารูปแบบการสอนสันติศึกษาในสถาบันอุดมศึกษาไทย.
(วิทยานิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต). มหาวิทยาลัยศิลปากร, บัณฑิตวิทยาลัย. สืบค้นจาก

https://dric.nrct.go.th/Search/SearchDetail/285749

สุดารัตน์ รัตนพงษ์. (2564). การศึกษารูปแบบพฤติกรรมการแก้ไขปัญหาการกลั่นแกล้งรังแกบนโลกไซ

เบอร์ (Cyber Bullying) ในกลุ่มเยาวชนในสถานศึกษา เขตอําเภอเมือง จังหวัดพิษณุโลก.
มหาวิทยาลัยราชภัฏพิบูลสงคราม.

ศศิรัศม์ วีระไวทยะ. (2554). การนำเสนอยุทธศาสตร์การสร้างเครือข่ายความร่วมมือเพื่อเสริมสร้างสันติ

วัฒนธรรม โดยใช้สถานศึกษาเป็นฐาน. (วิทยานิพนธ์คุรุศาสตร์ดุษฎีบัณฑิต). จุฬาลงกรณ์

มหาวิทยาลัย, บัณฑิตวิทยาลัย.

อภิญญา ดิสสะมาน และ ชลัท ประเทืองรัตนา. (2563). สันติวัฒนธรรมในพรรคการเมืองเพื่อเสริมสร้าง

กระบวนการปรองดอง: กรณีศึกษาพรรคประชาธิปัตย์และพรรคเพื่อไทย. วารสารสันติศึกษา

ปริทรรศน์ มจร, 9(7), 3040-3051. สืบค้นจาก https://so03.tci-thaijo.org/index.php/
journal-peace/article/view/255677

อุดม เพชรสังหาร. (2565). การป้องกันและฟื้นฟูผู้ติดยาเสพติด. (เอกสารอัดสำเนา).

Bercovitch, J., Kremenyuk, V., & Zartman, I. W. (2009). Conflict Resolution. London: SAGE

Publications Ltd.

Dryzek, John S. (2000). Deliberative Democracy and Beyond: Liberals, Critics, Contestations.
Oxford: Oxford University Press.

Elster, Jon. (1998). Deliberative democracy. New York: Cambridge University Press.

UNESCO. (2007). Education transforms lives. Retrieved from https://www.unesco.org/en/education

United Nations. (1999). Resolution adopted by the General Assembly, 53/2543 Declaration

and Programme of Action on a Culture of Peace. Retrieved from https://documents-
dds-ny.un.org/doc/UNDOC/GEN/N99/774/43/PDF/N9977443.pdf?OpenElement