Page 92 - kpi22350
P. 92
สำหรับแนวทางการสร้างกระบวนการมีส่วนร่วมนั้นมีข้อเสนอแนะ ดังนี้ (1) Collaboration
การให้ภาคีเครือข่ายทุกภาคส่วนได้เข้ามามีส่วนร่วมปฏิบัติงาน ร่วมตัดสินใจ และร่วมกันเลือกวิธีการแก้ไข
ปัญหาในแต่ละพื้นที่ อีกทั้งจะต้องเปิดโอกาสให้เกิดการบูรณาการการทำงานร่วมกันของหลายภาคส่วนเพื่อ
สร้างเครือข่ายความร่วมมือในพื้นที่ในการรับมือกับวิกฤติต่างๆ ได้อย่างรวดเร็ว (2) Inform การให้ข้อมูล รายงานสถานการณ์
อย่างชัดเจนและตรงไปตรงมา รัฐส่วนกลางจะต้องสื่อสารกับประชาชนและองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นอย่าง
ทันท่วงที ชัดเจน และตรงไปตรงมา เพราะการสื่อสารข้อมูลที่ชัดเจนและตรงไปตรงมาจะช่วยให้ทุกภาคส่วน
สามารถประเมินสถานการณ์ได้อย่างถูกต้องและเตรียมพร้อมรับมือกับวิกฤติได้อย่างทันท่วงที และ
(3) Consult การปรึกษาหารือและรับฟังความเห็นอย่างมีส่วนร่วม โดยรัฐส่วนกลางจะต้องเปิดพื้นที่
ให้ทุกภาคส่วนได้มีโอกาสเสนอแนะแนวทางการดำเนินงาน เช่น การเปิดโอกาสให้ภาคเอกชนหรือ
ภาคประชาสังคมที่มีความพร้อมด้านเทคโนโลยีเข้ามาร่วมปฏิบัติงานในพื้นที่
3). การออกแบบเมืองในยุคหลังโควิด-19 : การแพร่ระบาดของโควิด-19 ได้เผยให้เห็นปัญหา
ที่ซุกซ่อนอยู่ในเมืองจำนวนมาก ไม่ว่าจะเป็นปัญหาแรงงานนอกระบบ ปัญหาชุมชนแออัด ปัญหาโครงสร้าง
พื้นฐาน ปัญหาสาธารณสุขในเมือง ปัญหาความเหลื่อมล้ำ และอื่นๆ อีกมากมาย ประเด็นเหล่านี้ได้ทำให้
เมืองที่เราอยู่อาศัยเกิดความเปราะบางต่อโรคระบาดเป็นอย่างมาก ดังนั้นถึงเวลาแล้วที่เราทุกคนจะต้องมา
ช่วยกันออกแบบเมืองยุคหลังโควิดให้เป็นเมืองสำหรับทุกคนอย่างแท้จริง จึงมีข้อเสนอแนะ 3 ประการ ดังนี้
= ความหนาแน่นของเมืองและคุณภาพของการบริหารจัดการเมือง จากผลการสำรวจครั้งนี้
ผู้เขียนได้ตั้งข้อสังเกตประการหนึ่งในประเด็นเรื่องความหนาแน่นของเมือง ที่ว่า “องค์กรปกครอง
ส่วนท้องถิ่นที่ได้รับผลกระทบจากการแพร่ระบาดของโควิด-19 ระลอกที่ 1 ส่วนใหญ่จะเป็นองค์กรปกครอง
ส่วนท้องถิ่นที่มีความเป็นเมืองสูง” ซึ่งสอดคล้องกับผลสำรวจที่เห็นได้ชัดว่า พื้นที่เทศบาลจะได้รับผลกระทบ
จากวิกฤติการแพร่ระบาดของโควิด-19 ระลอกที่ 1 ค่อนข้างมาก ซึ่งตามนิยามคำว่าเมืองในความหมาย
ของประเทศไทย หมายถึงพื้นที่ที่เป็นเขตเทศบาล และมีประชากรอยู่รวมกันอย่างหนาแน่น ดังนั้น
การแพร่ระบาดของโควิด-19 ในครั้งนี้ได้ท้าทายแนวคิดความเป็นเมืองอย่างมาก จากเดิมที่เรามักเชื่อกัน ส่วนที่ 1 บทสำรวจว่าด้วยบทบาทขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นกับการจัดการวิกฤติท่ามกลางการแพร่ระบาดของโควิด-19
ว่าการสร้างเมืองที่ดีจะต้องทำให้เมืองมีความหนาแน่น เพราะความหนาแน่นของเมืองย่อมหมายถึงต้นทุน
การประหยัดต่อขนาด (Economy of Scale) ในการที่รัฐจะต้องลงทุนด้านโครงสร้างพื้นฐาน สาธารณูปโภค
และสาธารณูปการในสัดส่วนที่น้อยลง อีกทั้งความหนาแน่นยังทำให้เกิดเมืองซึ่งเป็นพื้นที่แห่งโอกาสในชีวิต
ของผู้คนมากมายที่เข้ามาอาศัยอยู่รวมกัน
อย่างไรก็ตามบทเรียนสำคัญในวิกฤติครั้งนี้ได้ทำให้เห็นแล้วว่า เมืองที่มีความหนาแน่น
มากเกินไปกลับกลายเป็นจุดอ่อนของการบริหารจัดการที่ไม่มีประสิทธิภาพในหลายมิติ เช่น การไม่มี
โครงสร้างพื้นฐานที่เพียงพอเพื่อรองรับผู้คนจำนวนมาก การดำเนินชีวิตแบบ new normal ในพื้นที่เมือง
ย่อมเป็นไปได้ยากและมีต้นทุนสูง การจัดสรรสวัสดิการที่ไม่เพียงพอและไม่ทั่วถึงคนทุกกลุ่ม กลุ่มเปราะบาง
ทางสังคมไม่ได้รับการช่วยเหลือเยียวยาอย่างเหมาะสม อีกทั้งความเดือดร้อนของแรงงานจำนวนมากที่ได้รับ
ผลกระทบจากมาตรการปิดเมือง ดังนั้นบทเรียนสำคัญในครั้งนี้จะช่วยให้ทุกภาคส่วนเห็นความสำคัญของ
การออกแบบเมืองที่ดี เป็นเมืองที่สามารถรองรับผู้คนที่หลากหลาย และรับมือกับวิกฤติต่างๆ ได้ในอนาคต
สถาบันพระปกเกล้า 81
