Page 36 - 21211_fulltext

1.1 หลักการและเหตุผลการวิจัย

การกระจายอำนาจให้แก่องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นใน
ประเทศไทย ดำเนินการอย่างจริงจังภายหลังกฎหมายรัฐธรรมนูญ
พ.ศ. 2540 ซึ่งกำหนดกรอบกติกาของประเทศ ครอบคลุมมิติทาง

การเมือง การปกครอง ระบบเศรษฐกิจ การบริหารราชการแผ่นดิน
รวมทั้งระบุบทบาทและอำนาจหน้าที่ขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น
ในฐานะเป็นส่วนหนึ่งของภาครัฐ ในเวลาต่อมารัฐบาลและ

สภานิติบัญญัติได้ร่วมกันตรากฎหมายอนุบัญญัติคือ พ.ร.บ. กำหนด
แผนและขั้นตอนการกระจายอำนาจให้แก่องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น
พ.ศ. 2542 พร้อมกับจัดทำแผนการถ่ายโอนภารกิจให้ท้องถิ่น ส่งผลให้

เกิดการเปลี่ยนแปลงโครงสร้างการบริหารงานภาครัฐ โดยเฉพาะอย่าง
ยิ่งส่งผลให้องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น (อปท.) มีบทบาทการจัดบริการ
2
สาธารณะท้องถิ่น และดูแลทุกข์สุขของประชาชนเพิ่มขึ้น โดยรับโอน
ภารกิจจากราชการส่วนกลาง มาตรการกระจายอำนาจทางการคลัง
โดยการจัดสรรเงินอุดหนุนและภาษีแบ่งให้ท้องถิ่นเพิ่มขึ้น ควบคู่กับ
การถ่ายโอนบุคลากรบางส่วนจากราชการส่วนกลาง นับเป็นความ

เปลี่ยนแปลงขนานใหญ่ต่อองค์กรปกครองท้องถิ่น ซึ่งมีส่วนสำคัญ
ในการพัฒนาคุณภาพชีวิตของประชาชน จากบริการสาธารณะรูปแบบ
3
ใหม่ ๆ ความริเริ่มและนวัตกรรมในหน่วยงานท้องถิ่น ทั้งองค์การบริหาร
ส่วนจังหวัด (อบจ.) เทศบาล และองค์การบริหารส่วนตำบล (อบต.)

การมีส่วนร่วมของประชาชนในการกำหนดแผนพัฒนาท้องถิ่น อย่างไร
ก็ตามมีข้อสังเกตว่าภายหลังปี พ.ศ. 2557 ถึงปัจจุบัน การกระจาย

อำนาจให้ท้องถิ่นชะลอตัวลงไปอย่างสังเกตได้ชัดเจนภายหลัง

2 วีระศักดิ์ เครือเทพ และคณะ. (2557). “ประเมินผลการกระจายอำนาจ ของ
ไทยระยะ 15 ปี: สังคมไทยได้อะไร ก้าวหน้าไปถึงไหน และจะเดินต่อไปกันอย่างไร?”
วารสารสถาบันพระปกเกล้า ปีที่ 12 ฉบับที่ 3 หน้า 82-122
3 ดิเรก ปัทมสิริวัฒน์ และคณะ. (2557). การคลังท้องถิ่น การขยายฐานรายได้
และความเหลื่อมล้ำ รายงานการวิจัยสนับสนุนโดยมูลนิธิเอเซีย กรุงเทพ โรงพิมพ์
พีเอลิฟวิง

สถาบันพระปกเกล้า