Page 185 - kpi18630
P. 185
หนึ่ง กาเส็มก็หอบความรู้กลับมาตั้งหลักปักฐานที่บ้านเกิด สวนยางพารา สวน
ผลไม้ และสวนรักของกาเส็มงอกงามจนกาเส็มไม่อยากหวนสู่ในเมืองอีก
นกเขาชวาคู่หนึ่งคูขันอยู่บนกิ่งตะแบกข้างอาคารเรียน ถัดมาทางซ้ายเป็น
ที่ก่อสร้างห้องละหมาด เสาเก้าต้นยืนเด่นกลางแดดเช้า กาเส็มยืนมองด้วยความ
อิ่มเอม ไม่ช้าตรงนี้ก็จะกลายเป็นที่ละหมาดของเด็กๆ กาเส็มรู้สึกว่าวันนี้แดดอุ่น
กว่าทุกวัน อีกสักครู่ชาวบ้านที่พร้อมร่วมแรงก่อสร้างคงมาถึง ถัดจากนั้นก็เป็นฝ่าย
ผู้หญิงของหมู่บ้านที่มีหน้าที่จัดเตรียมส�ารับกับข้าวเที่ยง ทุกคนแบ่งหน้าที่กัน
ตามความถนัด ใครท�าอะไรได้ก็ท�า ใครไม่มีฝีมือด้านการช่างหรือการท�าอาหารก็
คอยหาน�้าหาท่า หยิบจับเล็กๆ น้อยๆ เท่าที่ตนท�าได้ ความร่วมมือร่วมใจเล็กน้อย
เหล่านี้จะประสานเป็นก�าลังที่ยิ่งใหญ่ของหมู่บ้าน ของชุมชนและของประเทศ
กาเส็มคิดว่าหากทุกคนประสานพลังกัน จะสร้างห้องละหมาดเท่าสนามฟุตบอล
หรือใหญ่โตแค่ไหนก็ได้ทั้งนั้น
“ยืนยิ้มคนเดียว เหมือนคนบ้าพบเบี้ย…” เสียงหนึ่งดังขึ้นตามด้วยเสียง
หัวเราะครืนใหญ่ กาเส็มตื่นจากภวังค์ เห็นซอบาบัณฑิตจากกรุงเทพฯ ยื่นหน้าเข้า
ท�าท่าล้อเลียน ด้านหลังเป็นหนุ่มสาวแต่งตัวหล่อสวยยืนหัวเราะกันคิกคัก เมื่อเห็น
เสื้อผ้ามอมแมมและท่าทางเปิ่นเชยของกาเส็ม
“เหมือนตอนโน้นไม่มีผิด พ่อคนช่างฝันเอ๊ย…” ซอบาท�าเสียงสูงเท่า
ต้นตะแบก
“มีอะไรรึซอบา ฝันของฉันมันสร้างปัญหาให้นายรึไง” กาเส็มรู้สึกว่าแดด
เริ่มร้อน เสียงนกเขาชวาหายไปแล้ว คงหลบแดดอยู่ไหนสักแห่ง
“มากันเยอะๆ อยู่ว่างๆ ถ้าไม่กลัวมือบอบบางจะแตก ก็มาช่วยกันขนหิน
ขนปูนท�าห้องละหมาดกันบ้างก็ดี ขนาดครูใหญ่ไผทพ่อนายยังมาช่วยเสิร์ฟน�้า”
กาเส็มกระทุ้งซอบากลับบ้าง ด้วยรู้สึกขัดเคืองที่ถูกล้อว่าเป็นคนช่างฝัน ตั้งแต่เรียน
ประถมห้องเดียวกันซอบาก็ชักชวนคนอื่นๆ ล้อเขาอย่างนี้ตลอด
“พูดบ้าๆ …พวกเราไม่ต้องท�างานออกแรงให้เหนื่อยหรอก เราเรียนจาก
ในเมือง เราเป็นปัญญาชน” ซอบาขึ้นเสียง ก่อนท�าจมูกฟุดฟิด ส�ารวจเสื้อผ้าเก่า
184 ÇÃó¡ÃÃÁàÃ×èͧÊÑé¹ “¾ÅàÁ×ͧ¡íÒÅѧä·Â”
01-288 Power of Thai People_Edit.indd 184 21/3/2561 BE 10:00
