Page 127 - kpi18630
P. 127
กลับไปอีกไม่ได้แล้ว ไม่สิ! เขาถอยหลังไม่ได้ตั้งแต่เขาขโมยของออกจากร้านนี้
แล้วล่ะ
“อาแปะครับ ผมมีเรื่องจะคุยด้วยครับ” เด็กชายที่เดินไปถึงเคาร์เตอร์
กล่าวเสียงอ่อย ชายวัยกลางคนร่างผอมมองเด็กชายอย่างงงๆ เพราะปกติไม่เคยมี
ลูกค้าจะเกริ่นอะไรแบบนี้ “ผะ... ผมอยากจะเอาของเล่นที่ร้านของอาแปะมาคืนน่ะ
ครับ” คิ้วของชายเจ้าของร้านย่นอย่างไม่เข้าใจ
“มันเจ๊งเหรอ ?”
“เปล่าครับ...” ชาติเงียบไปเล็กน้อยโดยไม่กล้าที่จะสบตากับชายที่สูงโย่ง
ก่อนที่จะโพล่งความจริงออกมา “ผมขโมยมันเมื่อวันก่อนจากร้านของอาแปะครับ!”
ดวงตาของอาแปะถึงกับเบิกกว้างกับสิ่งที่เพิ่งได้ยิน ชายเจ้าของร้านของเล่นคว้าของ
เล่นหุ่นยนต์ก่อนจะดึงกล่องมันออกมาจากถุงพลาสติก
“อ่อ อั๊วก็ว่าแล้วว่าวันก่อนตอนที่ตรวจบัญชีท�าไมหุ่นยนต์มันถึงไม่ลง
จ�านวนกับของที่มี ลื้อนี่เองที่เป็นคนขโมยไป” น�้าเสียงชายวัยกลางคนแลดูไม่พอใจ
อยู่พอสมควร ท�าเอาใจคอของชาติรู้สึกไม่ดียิ่งขึ้นกว่าเดิม ผิดคาดจากสิ่งที่หัวหน้า
ห้องบอกกับเขาเสียสนิท
“ผมขอโทษครับอาแปะ ผมรู้สึกไม่ค่อยดีกับเรื่องนี้ เลยอยากเอาของมา
คืนอาแปะน่ะครับ ผมสัญญาว่าผมจะไม่ท�าแบบนี้อีกแล้วครับ” ชาติพยายามเอาน�้า
เย็นเข้าลูบให้อารมณ์ของเจ้าของร้านเย็นลง ทว่าดูเหมือนอาแปะหงษ์จะไม่ได้เย็น
ลงแม้แต่น้อย ครั้งยังเร่งเสียงดังขึ้นจากเดิมอีกด้วยซ�้า
“ลื้อไม่ต้องพูดมากเลย สันดานขี้ขโมยลื้อคงไปได้มาจากพ่อแม่ของลื้อสินะ
ถึงได้กล้าขโมยหุ่นยนต์จากร้านอั๊วไปถึง ๒ ตัวเนี่ย” ค�าพูดที่ถูกปรามาสเรื่องบุพการี
ยังไม่น่าตกใจเท่ากับประโยคหลังที่สร้างความงุนงงให้แก่เด็กชาย
“อะไรนะครับ! แต่ผมเอาไปแค่ตัวเดียวเองนะครับ!” ชาติพูดความจริง
ทว่าเจ้าของร้านของเล่นไม่มีท่าทีจะเชื่อเด็กชายหัวขโมยเลยแม้แต่น้อย
“มาถึงขนาดนี้แล้วยังจะมาปากแข็งอีกเหรอ หุ่นยนต์อีกตัวที่หายไป มันก็
อยู่บนชั้นวางถัดไปไม่ไกลจากที่หุ่นยนต์ตัวนี้ที่วางอยู่นั่นแหละ”
126 ÇÃó¡ÃÃÁàÃ×èͧÊÑé¹ “¾ÅàÁ×ͧ¡íÒÅѧä·Â”
01-288 Power of Thai People_Edit.indd 126 21/3/2561 BE 10:00
