Page 124 - kpi18630
P. 124
“เรื่องเมื่อวาน...” ชาติเว้นช่วงลังเลอยู่นานที่จะพูดต่อ “นายได้ไปบอกใคร
ไหม?” เด็กชายถามห้วนๆ หวังลึกๆ ว่าหัวหน้าห้องอาจจะตอบกลับมาว่าไม่เข้าใจ
ถึงสิ่งที่ชาติพยายามจะสื่อ ทว่าค�าตอบของเด็กชายหัวหน้าห้องก็สรุปในตัวมันเอง
อยู่แล้ว
“ยังไม่ได้บอกใคร...” วินพูดหน้านิ่งไม่ไหวติ่ง ก้อนในทรวงอกซ้ายของชาติ
เริ่มเต้นแรงขึ้น มันบีบรัดทุกวินาทีกว่าจะออกมาแต่ละค�าพูด
“แล้วนายจะบอกใครไหม ?” เป็นอีกครั้งที่ชาติคาดหวังจะได้รับการช่วย
เหลือจากค�าว่าเพื่อนร่วมชั้นในการกระท�าผิดครั้งนี้ แต่ตัวชาติเองนั้นก็ไม่ได้สนิท
สนมกับวินถึงขนาดที่จะช่วยปกป้องความผิดครั้งนี้
“ไม่รู้สิ...” เป็นค�าตอบที่ฟังดูแย่กว่าที่จะรับรู้ว่าผู้กุมความลับจะระบุว่าจะ
เอาเรื่องนี้ไปบอกใครคนใดคนหนึ่งเสียอีก
ถึงตรงนี้ชาติก็ไม่มีอะไรที่จะต้องเสียแล้ว!
“จะให้เราท�าอะไรให้นายบอกมาเลย เรายอมทุกอย่าง เราขอร้องอย่าง
เดียวว่าช่วยเก็บเรื่องนี้เป็นความลับระหว่างเราสองคนได้ไหม ?” คงจะไม่มีอะไรที่
จะพูดตรงไปตรงมาได้ดีไปกว่านี้แล้ว ขณะที่วินมองตาคู่สนทนาและครุ่นคิดอะไร
บางอย่างในใจอยู่พักใหญ่ ก่อนที่เด็กชายหัวหน้าห้องจะทันได้อ้าปากพูดอะไร ชาติ
ก็ดักคอไว้ก่อน “ให้เราท�าเวรแทนนาย ท�าการบ้านแทน อยากได้อะไรบอกมาได้
หมด แต่ถ้านายเอาเรื่องนี้ไปบอกใครชีวิตเราเป็นต้องจบอย่างแน่นอน เราไม่เหมือน
กับนายที่เป็นเด็กผลงานการเรียนและฐานะที่ดีเด่นกว่าเราทุกอย่าง เพราะฉะนั้น
ขอร้องหน่อยเถอะ ช่วยเราหน่อยเถอะนะ” เหมือนกับค�าขอร้องจะเปลี่ยนในสิ่งที่
วินตั้งใจจะพูดก่อนหน้านี้ เด็กชายนิ่งไปอีกรอบ นึกถึงสิ่งที่จะพูดต่อมา จนกระทั่งผู้
เป็นหัวหน้าห้องเริ่มที่จะพูดบ้าง
“ถ้าเราไม่บอกใครแล้วจะยังไงต่อ ?”
“หมายความว่าไง ?” มันเป็นค�าถามที่ค่อนข้างกว้างในความคิดของชาติ
“ก็ถ้าสมมุติเราเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ แล้วนายจะไม่ท�าเรื่องแบบนี้อีก
หรือเปล่าล่ะ ?” ชาตินึกค�าตอบไม่ทัน เพราะเขาเองก็ไม่ได้คิดถึงเรื่องอนาคตต่อไป
123
ʶҺѹ¾Ãл¡à¡ÅŒÒ
01-288 Power of Thai People_Edit.indd 123 21/3/2561 BE 10:00
