Page 184 - kpi16607

ดุลอำนาจ ในการเมืองการปกครองไทย

2) พัฒนาการจัดบริการสาธารณะ

ประเทศไทยได้บัญญัติอำนาจหน้าที่การจัดบริการสาธารณะขององค์กร
ปกครองส่วนท้องถิ่นตามรัฐธรรมนูญ พ.ศ. 2540 มาตรา 284 และรัฐธรรมนูญ
พ.ศ. 2550 มาตรา 283 ส่วนในพระราชบัญญัติกำหนดแผนและขั้นตอน
18
การกระจายอำนาจให้แก่องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น พ.ศ. 2542 หมวดสอง
ได้กำหนดอำนาจหน้าที่ขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นในการจัดทำบริการ
สาธารณะเพิ่มเติมจากที่ระบุไว้ใน พ.ร.บ.จัดตั้งองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น คือ

อำนาจหน้าที่ขององค์การบริหารส่วนจังหวัดตามมาตรา 17 อำนาจหน้าที่ของ
เทศบาล เมืองพัทยา และองค์การบริหารส่วนตำบลตามมาตรา 16 อำนาจหน้าที่
ของกรุงเทพมหานครตามมาตรา 18 และอำนาจหน้าที่ขององค์กรปกครอง

ส่วนท้องถิ่นประเภทอื่นที่อาจถูกจัดตั้งในอนาคตตามมาตรา 19 ร่วมมือกัน
กำหนดให้องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นอาจร่วมมือกันเพื่อดำเนินการตามอำนาจ
และหน้าที่ที่มีอยู่ หรืออาจร้องขอให้รัฐหรือองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นอื่นดำเนิน
1 การแทน หรือองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นสามารถมอบหมายให้เอกชนดำเนินการ

ตามอำนาจหน้าที่แทนได้ตามเงื่อนไขที่กำหนดในมาตรา 21 และ 22 จากเดิมที่
19
อปท. มีอำนาจจากกฎหมายจัดตั้งองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นเท่านั้น

ผลของการตรากฎหมายทำให้สภาพการปกครองท้องถิ่นเปิดกว้างต่อการใช้
อำนาจรัฐเพื่อจัดบริการสาธารณะที่สอดคล้องกับพื้นที่โดยไม่จำเป็นต้องยึดเป็น

20
แบบแผนรูปแบบเดียวที่ตายตัว แต่ทำให้เกิด “นวัตกรรมท้องถิ่น” ที่หลาก

18
นันทวัฒน์ บรมานันท์. (2552). การปกครองส่วนท้องถิ่น. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์
วิญญูชน, น.158-159.
19 วุฒิสาร ตันไชย. (2557). ระบบการปกครองท้องถิ่นประเทศสมาชิกประชาคม
อาเซียน: ราชอาณาจักรไทย. อ้างแล้ว, น. 155.
20

วีระศักดิ์ เครือเทพและคณะได้นิยามนวัตกรรมท้องถิ่นไว้ 4 ประการ คือ 1). การริเริ่ม
คิดค้น พัฒนา การแก้ไขปัญหาด้วยวิธีการใหม่ในบริบทขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น
2). องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นต้องเป็นผู้มีบทบาทในการริเริ่ม ผลักดัน ลงมือดำเนินการ หรือ
ให้การสนับสนุนกิจกรรม/โครงการที่เป็นนวัตกรรมท้องถิ่นให้เกิดอย่างเป็นรูปธรรมชัดแจ้ง
3). เป็นงานที่ก่อให้เกิดประโยชน์ที่เป็นรูปธรรมต่อท้องถิ่นโดยไม่ควรมีค่าใช้จ่ายสูงเกินไป และ
4). สามารถนำไปเป็นกรณีตัวอย่างแก่องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นอื่นนำไปประยุกต์และพัฒนา

สถาบันพระปกเกล้า