Page 202 - kpi11530
P. 202
คำพิพากษา“ใน”คดีปกครองขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น
คำพิพากษา“ใน”คดีปกครองขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น
๑๕๐,๔๑๘.๓๕ บาท แก่บริษัท เทศบาลอุทธรณ์ต่อศาลฎีกา
ศาลฎีกาแผนกคดีภาษีอากรวินิจฉัยว่า การประเมินและการจัดเก็บ
ภาษีโรงเรือนและที่ดินนั้น พระราชบัญญัติภาษีโรงเรือนและที่ดิน พ.ศ.
๒๔๗๕ มาตรา ๘ และมาตรา ๑๘ กำหนดให้เจ้าของโรงเรือนและทรัพย์
สินจะต้องชำระภาษีตามค่ารายปีของทรัพย์สิน และค่ารายปีหมายถึง
จำนวนเงินซึ่งทรัพย์สินนั้นสมควรให้เช่าได้ในปีหนึ่งๆ ในกรณีหาค่าเช่าไม่
ได้เนื่องจากเจ้าของดำเนินกิจการเอง ให้พนักงานเจ้าหน้าที่มีอำนาจ
ประเมินได้โดยคำนึงถึงลักษณะของทรัพย์สิน ขนาด พื้นที่ ทำเลที่ตั้ง และ
บริการสาธารณะที่ทรัพย์สินนั้นได้รับประโยชน์ ตามหลักเกณฑ์ที่รัฐมนตรี
ว่าการกระทรวงมหาดไทยกำหนดโดยประกาศในราชกิจจานุเบกษา และ
ให้นำค่ารายปีของปีที่ล่วงแล้วมาเป็นหลักสำหรับการคำนวณค่าภาษีซึ่งจะ
ต้องเสียในปีต่อมา การที่พนักงานเจ้าหน้าที่ของเทศบาลประเมินค่ารายปี
ทรัพย์สินที่พิพาทของโจทก์ โดยนำเอาแต่เพียงราคาค่าเช่ามาตรฐานกลาง
มาเป็นเกณฑ์ประเมิน โดยไม่ได้นำค่ารายปีของปีที่ล่วงแล้วมาเป็นหลักใน
การคำนวณค่าภาษีซึ่งจะต้องเสียในปีต่อมาย่อมเป็นการไม่ชอบ ประกอบ
ทางเทศบาลก็ไม่นำสืบให้เห็นว่าเหตุที่ประเมินค่ารายปีเพิ่มขึ้นมากมี
เหตุผลพิเศษอย่างไร การกำหนดค่ารายปีของเทศบาลต้องสอดคล้องกับ
แนวทางการจัดเก็บภาษีที่รัฐมนตรีว่าการกระทรวงมหาดไทยกำหนด ซึ่ง
ปัจจุบันคงมีเฉพาะหนังสือของกระทรวงมหาดไทย ด่วนที่สุด ที่ มท.
๐๓๐๗/ว.๒๓๙๓ ลงวันที่ ๑๐ กันยายน ๒๕๓๖ ที่ซักซ้อมแนวทางการจัด
เก็บภาษีโรงเรือนและที่ดินและการดำเนินการตามมติคณะรัฐมนตรี แม้
ตามหนังสือของกระทรวงมหาดไทยจะให้อำนาจเทศบาลกำหนดราคาค่า
เช่ามาตรฐานกลางเฉลี่ยเป็นตารางเมตรได้ดังที่เทศบาลอ้าง แต่ก็ยัง
กำหนดให้ต้องสำรวจจากที่ได้มีการให้เช่าจริง แบ่งตามประเภทและ
ลักษณะของทรัพย์สินและทำเลที่ตั้งเป็นแนวทางประกอบการประเมิน
และจะต้องพิจารณาร่วมกับองค์ประกอบอื่นๆ อีกเช่นดัชนีราคาผู้บริโภค
04 ภาษีท้องถิ่น
